Dat bij verhuizen dirty klusjes horen, dat wist ik van tevoren. Schoonmaken achter de koelkast, mijn kleine oventje schrobben: check, prima. Dit zijn klusjes waar ik me op heb voorbereid.
Het zijn dus vieze klusjes welke in feite dus mijn eigen schuld zijn: ik had het immers ook eerder kunnen bijhouden. Soms kun je je echter niet voorbereiden op smerige taken. Zo heb ik vanmorgen vlug boodschappen gedaan en ben ik daarna doorgereden naar de assistenten. De boodschappen heb ik op de grond gelegd en daarna ben ik uitgestapt. ‘Denk om de eieren’: het is een zinnetje die zich heus wel in mijn hoofd heeft afgespeeld, alleen heb ik er niet zo bewust naar gehandeld. ’s Middags pak ik mijn boodschappentas uit de auto en loop ik richting mijn voordeur. Te laat realiseer ik me dat mijn inmiddels niet meer zo witte tas een druiper heeft en dat er inmiddels een mooi eispoor achter me aanslingert. Ah well, eigen schuld. Kan ik dat witte wasmiddel ook weer even mooi gebruiken!
Nu, een paar uur later, ben ik echter mijn auto poepvrij aan het poetsen. De meeuwen die me over het algemeen o zo lief zijn, kan ik soms wel iets aan doen. Een luier het liefst. Dat mijn auto groen is, wil nog niet zeggen dat dit een uitgestrekt natuurlandschap is waar de vogels hun behoefte op mogen doen. Dát is dus een klusje die ik zelf niet verhelpen kan. Toch heeft het wel iets therapeutisch, het schrobben van schijt.
