[2011] Het is zover. Ik zit samen met alle eerstejaars studenten in de aula van de Vrije Universiteit. Het is vandaag een spannende dag, want we krijgen naast allerlei informatie ook te horen wie onze medestudenten zullen worden. Ondanks dat ik nog niemand ken, voel ik me op mijn gemak daar in de warme aula. Een hoogleraar van psychologie houdt een interessant welkomspraatje en ik zak lekker een beetje onderuit in de comfortabele stoel. Hij krijgt het publiek goed aan het lachen en er heerst een gezellige sfeer.
Voor ik het weet is het tijd om de groepen te verdelen. Ik ga er eens goed voor zitten, want het is toch een spannend moment. Dat vond het meisje achter mij blijkbaar ook, want op het moment dat de eerste namen worden genoemd, begint ze ontzettend over te geven. Op mijn shirt. Banaan. Mijn buurvrouw is ook geraakt en we springen direct op en vluchten richting de wc om onze kleren schoon te maken. De wc is op ongeveer 2 minuten loopafstand van de zaal en we missen dus precies de indelingsceremonie. Wat een begin!
Nadat ik me weer van de banaan heb ontdaan, zoek ik een organisator van de introductiedag op en hij weet mij na wat research te vertellen in welk lokaal ik nu al 10 minuten behoor te zitten. Uiteindelijk stap ik dus een kwartier te laat het lokaal binnen, waar de groep al druk bezig is met kennismaken. Ik vertel mijn verhaal en ik kan er ook eigenlijk wel om lachen. Vanaf vandaag heeft ‘een spetterende indruk maken’ voor mij een dubbele betekenis. Ondanks de energie die een banaan dan misschien mag geven, vermijd ik deze gele vriend voortaan toch het liefst tijdens spannende gebeurtenissen.
