Het is stil in huis. De televisie zoemt een beetje en de kerstboom staat uit. We hebben net Game of Thrones gekeken en de scènes uit Kingslanding galmen nog na in mijn hoofd. Zeker omdat we midden in een scène gestopt zijn, nohhh.
Daan is bij ons degene met de meeste discipline en rond half 11 gaat hij steevast naar boven om op tijd te gaan slapen. Ik kan nu natuurlijk heel flauw zeggen dat hij de oudste is en blablabla, maar deze discipline heeft hij al lang. Waar ik dan halfslapend mompel dat ik ook echt zo wel kom, heeft hij z’n tanden vervolgens alweer gepoetst. Mijn eerste poging om van onze overheerlijke bank op te staan mislukt meestal, soms komt James dan ook bij me liggen. Goeie steun schat, thanks. Nee, ik mag me niet achter hem versch… zzzz…
Ik val weer in slaap en mijn arm doet vrolijk mee. Ik word wakker en ik denk aan morgen: moet ik werken? Ja. Mijn eerste uur valt uit, dus m’n wekker kan wat later. Fijn! Nu moet ik sterk zijn, het volgende slaapje wil al vrolijk zijn intrede doen.
Nu opstaan, nu naar boven. Zachtjes de slaapkamer in sluipen voor een schone onderbroek en vervolgens weer herrie maken door de douche te laten lopen. Waarop ik daarna klaarwakker in bed de koeien nog zal melken en mijn graan zal oogsten. (Hay Day).
Ondertussen lig ik nog steeds op de bank. Zo gaat het vaak, Iedereen kent het ritme. James wacht geduldig tot ik hem van zijn troon (;-)) aan de kant duw met m’n ontwaakte arm. Darcy ligt er inmiddels ook bij, nu wordt het menens. Ik geloof dat ik deze scène nu maar eens echt ga afronden.
Welterusten! 😉
Zalig sfeertje beschrijf je, fotografeer je…van de warme nestelplek, koesterplek, loungeplek, coconplek, suddermaardoorplek moeten opstaan, in beweging moeten komen—-wat een strijd iedere keer! En zoooooo begrijpelijk🥰