Dorinde en Marthe zijn met de benenwagen op bezoek en we hebben afgesproken dat Daan en ik zo een stukje mee terug wandelen. Het kost me door mijn bolle buik tegenwoordig best wat moeite om mijn veters te strikken, dus Daan wil mij nu heel lief helpen.
Ik ga op de stoel zitten en trek mijn sneakers losjes aan. Daan pakt de veters en strikt ze als een ware gentleman voor me. Bedankt schat!
Tijdens het wandelen merk ik dat mijn schoenen wel wat aan de strakke kant zitten. “Eh Daan, je hebt ze wel héél strak gestrikt. Zou je de veters iets losser willen maken?” Ik ben me erg bewust van mijn diva-gedrag, maar ik zie het ook niet zo zitten om 20 min met afgeknelde pootjes te lopen. Daan kan er gelukkig wel om lachen en helpt me ermee. Ah, veel beter.
De volgende dag ga ik zelf de deur uit en strik ik in een rustig tempo zelf mijn veters. Ik merk dat de veters niet meer zo strak kunnen en beschaamd denk ik terug aan mijn valse beschuldiging naar Daan. Ik heb gewoon wat meer vocht in mijn voeten, whahaha. Zwangerschapskwaaltje/laatste loodjes, goh. 😉
Een zwanger lichaam heeft heel wat te verduren, blijkt maar weer. Vrouwenpower voor twee💞💪
Leg de voetjes tijdens de laatste loodjes maar zoveel mogelijk omhoog🥾👢🩰👠👡zonder knellende schoenen😬 Weg met dat opgezette‼️