Elke vrijdag is het markt bij ons in het dorp. Normaal gesproken werk ik op vrijdag, maar nu heb ik in mijn verlof alle tijd om even naar de notenkraam te gaan. We bestellen graag een macadamia mix ‘half om half’, dus half gezouten en half ongezouten. Heeeerlijk. We doen het niet iedere week, maar toch wel regelmatig.
Het zonnetje schijnt, wat aan de ene kant heel prettig is voor een bezoekje aan de markt. Aan de andere kant geldt dat helaas ook voor andere mensen. Er staat een enórme rij voor de notenkraam. Hmmm. Ik heb Thomas (en mezelf) al beloofd dat we straks noten in huis hebben, dus ik ga toch maar in de rij staan. En eigenlijk vermaak ik me ook prima tijdens het wachten.
“Zijn de noten hier gratis ofzo?!” roept een oude meneer naar niemand in het bijzonder in de rij. “Jeetje, Ans, moet je zien hoeveel mensen hier staan te wachten” hoor ik een andere vrouw zeggen. De opmerkingen vliegen ‘ons’ om de oren en ik vind het heel vermakelijk om te zien hoe onsubtiel mensen kunnen zijn.
Wanneer ik dan éindelijk mijn bestelling binnen heb, kan ik het dan ook niet laten om heel demonstratief een paar noten te eten voor de neus van een meneer die ook zo’n opmerking had gemaakt.
Heel herkenbaar, het wachten waard.
Stouterd! Stiekem voor de neus van een commentaargevende zo’n lekker nootje knabbelen….
Zelf ga ik geregeld naar de vrijdagmarkt, een prachtmarkt. Bij aankomst altijd een grote wachtrij voor de vóór de markt staande viskraam en een paar meter verderop een al even grote wachtrij voor die bewuste notenkraam. Nog nooit géén wachtrij gezien. Ik wachten? Geen sprake van. Doorlopen naar de kaaskraam, naar de broodkraam, naar de kledingkramen…..enz. Stoer dat jij wèl notenkraamwacht!