Neverdullmoments

Mallorca

(2010) “Hello. I think I love you.” Er staat een aangeschoten jongen met een XXL Hawaii shirt achter me in de discotheek. Het is nou niet bepaald een spetter, maar ik heb bewondering voor zijn slechte openingszin. Samen met vriendinnen ben ik in Mallorca en we zijn op deze avond net begonnen met stappen. “Oh, thank you, but I love my boyfriend!” antwoord ik hem vriendelijk. Hij haalt zijn schouders op, lacht en antwoordt: “Ok, bye.” Ik schiet in de lach en wil me tot mijn vriendinnen richten als hij nog aan zijn verhaal toevoegt: “but, I still love you.”

Encore deux semaines!

Dat verhuizen wordt menens… ik heb zojuist mijn kerstdecoratie opgeruimd!

Finalement

Mijn baas weet na acht jaar eindelijk het verschil tussen mijn zus en mij. Hij heeft nu zeven maanden alleen mijn zus gezien en nu ben ik diegene met het ‘afwijkende’ hoofd.

Week-end avec ma belle (-) famille

Ik sta voor mijn voordeur in Duinkerke en ik zwaai mijn schoonmoeder en schoonzussen uit die in hun auto steeds kleiner worden. We hebben een topweekend gehad en we hebben ontzettend gelachen!

Op vrijdagochtend begint het weekend al direct gezellig: ik ben deze week in Nederland geweest, dus ik stap nu gezellig bij mijn schoonfamilie in de auto om mee te toeren naar Duinkerke. We kletsen aan één stuk door en ondanks dat we wat vertragingen hebben, zit de sfeer er goed in!

Bekijk bericht

Foei

Het voetgangersstoplicht springt op rood en ik wacht braaf op de passerende auto’s. Twee auto’s rijden er langs me heen. Er rijdt een derde auto, maar die is nog zo’n 15 meter verwijderd van het stoplicht. De spieren in mijn been dwingen mijn rechterbeen een stap naar voren te zetten om als een ware Amsterdammer (ik heb er mijn eerste levensjaar toch maar mooi gewoond) gauw over te steken bij het rode stoplicht. Mijn nekspieren zetten echter direct de aanval in en verplichten mijn hoofd naar links te draaien. Het gewicht staat nu vol op mijn linkerbeen en mijn rechterbeen hang een beetje twijfelend in de lucht.

Ik weet niet welke spieren ik voor mijn schijnheilige pokerface moet bedanken, maar in ieder geval heb ik de politiemannen in deze derde, witte met blauwe auto goed afgewimpeld op het moment van langsrijden. Spieren to the rescue! Enne… complimenten aan de gezichtsspieren van de politieagent, die zo afkeurend keek dat het leek of hij moest chier (zoek maar op!).