Ik ben weer een keertje op mijn werk om de overdracht van mijn klassen te doen. Leuk om er weer eens te zijn! Na de kerstvakantie begin ik weer met werken. Aukje is dan 7 maanden, ik heb heerlijk van mijn lange verlof genoten!

Ik geef nog altijd borstvoeding en ik besluit om de kolfruimte alvast even te bezoeken. Het is bij ons op school zo dat je eerst een lokaal binnen moet om vervolgens de kolfruimte (annex werkruimte) te betreden. Best gek, maar vooruit!

Ik doe de deur op slot en begin met kolven. Heel fijn dat ik een draadloze kolf heb aangeschaft, dat maakt het zoooooveel makkelijker! Met mijn trui eroverheen is het bijna niet te zien. Toch wil ik niet dat er iemand binnenkomt… 😉

Ik plof op de bank neer en eet rustig een koekje. Kolven is het meest effectief wanneer je ontspannen bent. Dat ik na een paar minuten gemorrel hoor aan het slot, helpt dus niet hahaha. Ik spring op, verstop me achter de deur en roep: “stooop ik ben aan het kolven!” De deur gaat daarna tóch open (huh?!) en ik herhaal mijn kreet. Hahahaha. De collega schrikt heel erg en roept: “sorry!!”

Even later is de kust weer veilig en zoek ik de collega op, die zich een beetje ongemakkelijk voelt. Ik vind het allemaal wel heel grappig en stel de collega gerust, haha. De volgende keer hang ik het “do not disturb!” bordje op. 😉

Gebaseerd op een verhaal dat me is verteld :-).

“Schrijf jij deze kaarten? Dan doe ik dit stapeltje.” We zitten aan de keukentafel en werken de kerstkaarten af. Het is altijd wel even een klusje, zeker als je er meer in wil schrijven dan alleen je namen. 

Ik pak de kerstkaarten van vorig jaar erbij om te bekijken naar wie we altijd een kaart sturen. Nadat ik een lijstje heb gemaakt, leg ik ze vervolgens weer weg zodat ik door kan gaan met schrijven. 

Een poosje later zijn we klaar met schrijven. De meeste kaarten moeten naar de brievenbus, sommigen kunnen we zelf rondbrengen.

“Waar is die ene kaart?” Mijn man kijkt me vragend aan en geeft aan dat hij die niet heeft geschreven. Vreemd, ik weet zeker dat ik hem heb geschreven, maar hij staat er niet tussen. Ik zoek nog eens en kan hem echt niet vinden. Wat raar! Nou ja, misschien komt hij later nog boven water.

Een hele tijd later hoor ik ineens gelach. “Ik heb hem gevonden!” Blijkbaar heeft één van ons de vers geschreven kaart, samen met een paar kaarten van vorig jaar, opgehangen bij de kerstkaarten die we recent hebben ontvangen. “Ik vond ook al dat we al zo veel kaarten hadden gekregen, haha.”

Op het moment dat ik deze blog schrijf, is het 23.05 en sta ik met Daan op Amsterdam Centraal. Wild he, op woensdag?! 😉

Normaalgesproken liggen we nu al een uur in bed, haha. We hebben net genoten van een kerstetentje van Daan z’n werk. In het leuke Paleis van de weemoed keken we naar een burlesque show. Tussen elke gang kwam er een act langs: leuk!!

Om 23 uur zijn we maar wel weggesneakt, vlak voordat het dessert werd opgediend. De polonaise hebben we wel nog meegepakt haha.

Op naar Aukje!

“Wil jij de kliko aan de weg zetten? Ik heb er geen tijd meer voor.” Normaal gesproken regelt Thomas altijd de kliko’s (top!), dus nu kan ik het inderdaad wel even doen.

Bij ons in de straat worden de kliko’s “voor” onze deur verzameld. Onze auto staat daar nog geparkeerd, dus ook die moet ik even wegzetten. Helaas heeft het gevroren, dus ik moet er eerst voor zorgen dat ik wat kan zien. 

Na een aantal minuutjes kan ik weer door de ramen kijken en sta ik op het punt om de auto te verplaatsen. Ik rij een stukje achteruit en precies op dat moment parkeert een vrouw haar auto op de plek die ik in gedachten had. Grrr. Ik stap uit en leg uit dat ik op weg was naar die plek. Ze heeft de auto zo onhandig neergezet dat er precies niemand meer bijkan. Ik vraag haar vriendelijk of ze de auto wil aansluiten zodat ik er toch nog bij kan. Ze mompelt wat chagrijnig dat ze naar haar werk moet, maar verplaatst de auto gelukkig toch nog een stukje. 

Een vrolijk begin van de dag, haha.