“Wil jij de kliko aan de weg zetten? Ik heb er geen tijd meer voor.” Normaal gesproken regelt Thomas altijd de kliko’s (top!), dus nu kan ik het inderdaad wel even doen.
Bij ons in de straat worden de kliko’s “voor” onze deur verzameld. Onze auto staat daar nog geparkeerd, dus ook die moet ik even wegzetten. Helaas heeft het gevroren, dus ik moet er eerst voor zorgen dat ik wat kan zien.
Na een aantal minuutjes kan ik weer door de ramen kijken en sta ik op het punt om de auto te verplaatsen. Ik rij een stukje achteruit en precies op dat moment parkeert een vrouw haar auto op de plek die ik in gedachten had. Grrr. Ik stap uit en leg uit dat ik op weg was naar die plek. Ze heeft de auto zo onhandig neergezet dat er precies niemand meer bijkan. Ik vraag haar vriendelijk of ze de auto wil aansluiten zodat ik er toch nog bij kan. Ze mompelt wat chagrijnig dat ze naar haar werk moet, maar verplaatst de auto gelukkig toch nog een stukje.
Jeetje, de tijd gaat zo snel! Tijd voor de novemberanekdotes van vorig jaar!
James.. waar ben j.. HUH? (En daarna dubbel HUH).
Wanneer ik thuis ben, is het altijd een leuk spelletje om de katten te zoeken. Net als hun moeder, hebben zij ook zo hun fases. Nu liggen ze bijvoorbeeld graag op het logeerbed, soms is de bank helemaal fijn en weer een andere keer vind je ze op zolder. De plek waar James zich deze keer had teruggetrokken vond ik echter wel zo origineel.. dat moest ik even delen haha.
Eerder die middag
Ik loop naar beneden en zie dat Darcy in de woonkamer op de bank ligt te slapen. James zie ik niet, ik ben benieuwd waar ik hem tegenkom. Ik ben ondertussen onderweg naar de keuken om wat lekkers te pakken en ik loop door de en suite deuren. Zodra ik de keuken in beeld heb, blijf ik staan en staar ik naar het inductiefornuis. Ja. Inderdaad. James ligt op het fornuis. HOEZO?! Dit verklaart wel waarom er altijd haren op liggen, hahaha.
Voor de grap voel ik of het fornuis nog warm is. Tot mijn verbazing voel ik inderdaad wat warmte en ik kijk naar de draaiknoppen. Er staat een draaiknop open op niveau 3. Ik roep Daan erbij, want dit vind ik wel heel gek. Hebben we nou onze kat een beetje gekookt? Hihihi.
Daan legt uit dat het fornuis niet aan kan staan, omdat er geen pan op staat om contact mee te maken. James is blijkbaar ook geen goede placebo-pan, want op het display staat de inductie inderdaad niet aan. (Snap je het nog?). Waarschijnlijk zijn we een pit vergeten uit te draaien, maar heeft dat verder geen effect meer gehad.
Later voelde ik aan de inductieplaat, die voelt van zichzelf inderdaad wat warmer. Gekke James.
Never dull tweets
– Surveilleren tijdens toetsweek: de eerste 45 minuten vermaak ik me door mezelf te overhoren of ik alle namen ken, welke schoenen ze dragen en of ze links- of rechtshandig zijn. De laatste 45 minuten spaar ik gapende monden en angstige blikken naar de klok. #ikziealles
– Bij één surveillancelokaal tikt de klok opvallend hard én staat er zo’n Aziatisch wiebelarmig gouden kattenbeeldje (weetjewel ;)). Bij een latere surveillance zie ik dezelfde klok en kat, allebei doodstil. Batterijen er dramatisch naast. Het werd een collega vast te veel ;).
– Wie heeft er nog meer wel eens gedineerd met nacho chips en guacemole? Daan is naar de Mac, dus ik vond het een goed alternatief:D (haha, eigenlijk was ik hartstikke zwanger en heel misselijk! Dat kon ik toen nog niet vertellen ;)).
– Bij de fietsenmaker kunnen ze kennelijk zien op welke stand je meestal fietst met je ebike. Goh, dat zet me toch aan het denken, hahaha.
– Ineens zijn de leerlingen wel érg geïnteresseerd en vragen ze of ik niet wat meer rust moet houden, zo aan het eind van de dag. Door de les niet door te laten gaan, bijvoorbeeld. #heelattentjongens #zwanger
Goeie presentatie, mam 😉
We zijn bij mijn ouders thuis en mijn moeder heeft een paar kledingstukken voor mijn vader uitgekozen. Ze laat ze uitgebreid aan ons zien. “Dit blijft een leuk patroon he, streepjes?” Vervolgens houdt ze een ander shirt omhoog. “En wat vinden we van deze kleur? Een beetje goor, toch?” Ik blijf even stil en begin dan voorzichtig. “Eh mam, deze kleur lijkt exact op de kleur van je jurk die je nu draagt…” ze houdt het shirt voor haar jurk en schiet in de lach. “O ja, inderdaad!”
Elke dinsdag worden bij ons de kliko’s geleegd. De buurt is er helemaal op ingespeeld: op maandagavond worden de auto’s allemaal netjes ergens anders neergezet. Op dinsdagochtend is er daardoor altijd een groot parkeergat beschikbaar, wat deze week erg praktisch was voor een medewerker van de kinderopvang tegenover ons. Zijn of haar auto stond namelijk precies op de plek waar de vuilniswagen normaal gaat staan. Ojee.. 😉
Thomas en ik zijn allebei beneden als we zien dat de vuilniswagen eraan komt. We zien de medewerkers zuchtend de kliko’s verplaatsen, zodat ze er alsnog bij komen. Het duurt nét iets langer, maar de kliko’s worden gelukkig allemaal geleegd.
Wanneer de vuilniswagen weg is, kijken we nog eens naar buiten. HAHA! Ze hebben de auto ingebouwd met kliko’s. Best onschuldig, maar toch met een duidelijke boodschap denk ik zo ;-).
“Zullen we deze doen?” Ik ben al een paar weken “op zoek” naar een kaarsenhouder en heb er nu eentje gevonden die niet mega kitcherig of enorm is.
Nadat ik heb betaald, lopen we met Marthe naar de supermarkt. Ik rijd de kinderwagen en Thomas haalt ondertussen een winkelwagentje. “Ik leg hem hier neer!” Ik leg de in papier ingepakte mini/kandelaar in de winkelwagen en ga vervolgens met Marthe een ander gangpad in. Thomas blijft met de winkelwagen nog even bij de groente en fruitafdeling.
Wanneer we even later weer thuis zijn, is de kandelaar nergens te bekennen. Thomas geeft aan dat hij niet wist dat hij in de winkelwagen lag en dat hij hem ook niet heeft zien liggen toen hij het wagentje terugzette. Balen!
De rest van de dag kan ik het niet laten om wat opmerkingen te maken. “Die kerstboom staat wel kaarsrecht hè?” En als antwoord op de opmerking dat het komende week gaat vriezen: “ideaal weer een om kaars te branden. Maar ja….” Zo flauw ;-).
Vandaag dus maar weer op zoek naar een nieuwe kandelaar, haha.
Het eerste hapje broccoli gaat er goed in, maar Aukje twijfelt sterk of ze het wel echt lekker vindt. Ze wendt haar hoofd een beetje af en kijkt ons verward aan. Het lijkt toch niet helemaal haar ding. De eerdere groentenhapjes gingen er tot nu toe goed in, dus we willen het niet zomaar opgeven.
Elke maand gaan we naar de fotograaf om een foto van een lachende Aukje te maken. De meest recente foto staat vlakbij de eettafel en ik laat haar de foto zien. Aukje begint breed te lachen en zo lukt het ons om het hapje broccoli verder te geven, hihihi.
Helemaal pedagogisch verantwoord is het misschien niet, maar het is wel leuk om te zien dat ze (net als haar ouders!!) zo blij is met zichzelf!
