Spullencontrole

“Mevrouw, heeft u een pen voor me?” Okee, kalm blijven. Iedereen kan een keer zijn etui vergeten. Dat het bij deze leerling al drie keer is gebeurd in twee weken tijd, laten we even buiten beschouwing. “Heb je helemaal geen pen bij je? Hoe doe je dat bij de andere vakken dan?” De leerling haalt haar schouders op. “Ik leen gewoon van iedereen wat.” Nadat ik haar een pen uitleen, neem ik een beslissing.

“Goed, ik wil dat iedereen even zijn spullen neerlegt en deze kant op kijkt. Luister goed. Om goed aan het werk te kunnen is het belangrijk dat je je spullen bij je hebt. Zonder rekenmachine, pen of geodriehoek maak je het jezelf wel erg moeilijk om de opdrachten te maken. Volgende les ga ik daarom een spullencontrole doen!”

(Twee dagen later)

“Goedemorgen, leg je spullen maar op tafel! Ik kom zo een rondje doen. Ligt er niets op je tafel, dan ga ik ervan uit dat je het niet bij je hebt.” Tevreden kijk ik naar de leerlingen die kennelijk na een simpel dreigementje als spullencontrole toch echt hun spullen wél mee kunnen nemen. Slechts drie leerlingen een kruisje, lang niet slecht! Dat ga ik vaker doen.

Die avond heb ik een tentamen, waardoor ik na mijn werk direct door moet racen naar Utrecht. Tien minuten voordat de toets begint, ga ik het lokaal binnen waar ik moet zijn. Ik leg mijn spullen op tafel en loop naar voren om mijn jas en tas voorin te leggen. In mijn hoofd neem ik de tentamenstof nog snel even door. “Beste mensen, we gaan zo beginnen. Heeft iedereen alles wat hij nodig heeft?” Ik controleer mijn tafel en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Pen vergeten. Laat mijn leerlingen het niet horen, hihi.