O nee!! Kan ik de tijd in godesnaam even terugspoelen?!

 

Disclaimer: bericht kan wat schreeuwerig zijn. Beschrijving van uiterst realistische situatie. 

“Neeee!! O Neeeee. Shit! O mijn god!” Mijn hart klopt in mijn keel en ik ben me echt dóód geschrokken!

(30 minuten eerder)

Het is zaterdagochtend en ik heb zojuist een boek uitgelezen. Wat een heerlijk gevoel is dat toch, dat je de laatste bladzijde omslaat en het verhaal uit hebt. Ik heb om 13:00 met mijn zus en haar vriend afgesproken, dus ik heb nog twee uur de tijd. Zal ik…? Ja! Daar heb ik zin in.

Vijf minuten later stap ik mijn auto in en rijd ik naar een stad vlakbij, op weg naar de kringloopwinkel! Op vakantie in Texel vond ik het heel leuk om in oude boekenschuurtjes rond te neuzen en ik heb helemaal zin om de boekenjacht thuis voort te zetten. Na zo’n tien minuten zie ik de kringloopwinkel in de verte opdoemen. Hij zit precies aan de overkant vanaf de kant waar ik vandaan kom. Even kijken, waar moet ik nou de afslag nemen? Een auto zit dicht achter me, dus het lijkt me geen goed idee om abrupt een afslag te nemen. Weet je wat? Ik keer wel even ergens, denk ik in mezelf.

Ik zoef langs de kringloopwinkel en sla bij de stoplichten linksaf. Ik weet verderop een parkeerterrein waar ik makkelijk kan keren. Wanneer ik even later het parkeerterrein opdraai, zie ik tot mijn grote vreugde dat hij heel leeg is. Er zijn wel twaalf lege plekjes waar ik makkelijk kan keren, top.

Ik rijd het terrein halverwege op, zet mijn auto in z’n achteruit en geef vervolgens best wat extra gas. Op naar die kringloopwink… “BAM!!!!!” Met een luide knal vliegt mijn radio (?!?!) eruit en met een schok sta ik tot stilstand. O MIJN GOD, ik ben ergens tegenaan gereden. O NEEEE. De klap was flink hard. “Shit!!!” Adem in, adem uit. Ik leef nog, mijn nek voelt okee, ik heb geen glasgerinkel gehoord. Hoezo ben ik ergens tegenaan gereden? Het parkeerterrein is verdorie leeg!! 

En dan zie ik de paal. Een lantaarnpaal. Ik ben tegen een lantaarnpaal opgereden. Serieus?!?! Hoezo heb ik dat niet gezien?!

Een paar seconden staar ik in shock in mijn achteruitkijkspiegel. Een paal, midden op een leeg parkeerterrein. Wat een giller!

Dan komt dus het moment dat je moet uitstappen. De schade opnemen.

Met mijn zonnebril op mijn hoofd (want: pokerface, er staan twee huizen tegenover de plek van mijn ‘aanrijding’) stap ik uit de auto. Met bonkend hart loop ik naar de achterkant van mijn auto, waar ik een allerschattigst deukje zie. Ik begin opgelucht te lachen. Pfoei! “Gelukkig heb je een dikke kont!” zeg ik hardop tegen mijn auto.

In mijn lak is een klein schaafplekje te zien waar de paal mijn auto heeft geraakt. Ah well, mijn beestje komt uit 1995 en ziet er verder nog redelijk prima uit. Op zich wel stoer, zo’n litteken. Toch voel ik wel schuldgevoelens.

Ik bel mijn zus en mijn vriend en vertel ze giechelend over mijn domme actie. Mijn adem is weer normaal en ik durf even later weer verder te rijden.

Ik heb nog 20 minuten om naar de kringloopwinkel te gaan. Nu wil ik gaan ook! Ik ben immers gekeerd (Goddamnit, hahaha). In de verte zie ik opnieuw de kringloopwinkel opdoemen. Twintig meter voor de kringloop is er een afritje, maar ik zou toch zweren dat ik er daar in de verte nog één zie. Ik rij door en mis dus finaal de (enige) oprit naar de kringloop. FAIL.

Oké, top dit. Ik besluit om direct maar richting mijn zus te rijden, dan maar wat eerder.

Een half uur later lopen mijn zus en haar vriend om de auto heen. “Kan gebeuren hoor!” De vriend van mijn zus stopt plotseling: “ehh, heb je dit óók gezien?” Hij wijst naar de zijkant van mijn auto, waar mijn bumper uitsteekt. “O.” Nee, dat had ik dus niet gezien.

Godzijdank moet mijn auto later deze week naar de APK (werkelijk prachtig, die timing) en kan ik er naar laten kijken.

Wat een avontuur! Alles voor de blog, hè. (Herkennen jullie dit excuus al? ;))

De APK is inmiddels geweest en alles is prima! Karren maar 😉