(2011) Al vrij snel tijdens de rijlessen blijkt dat autorijden me best makkelijk afgaat. Ik vind het leuk, de sfeer met de instructeur is goed en ik ga snel vooruit. Na 5 maanden mag ik dan ook al afrijden! Ondanks het feit dat ik dus best goede skills heb getoond tijdens mijn rijlessen, ben ik behoorlijk zenuwachtig voor vandaag. Het is namelijk gebleken dat ik tijdens examens nog wel eens gekke dingen kan doen. Zo heb ik op mijn Tussentijdse Toets de bijzondere verrichtingen wel op héle bijzondere manieren verricht, om het maar even samen te vatten. Daar heb ik dus mooi geen vrijstelling voor gehaald. Toch hebben we de laatste weken goed geoefend op het inparkeren en vandaag ben ik er klaar voor!
Mijn rij-instructeur stapt achterin de auto en zo zitten we met zijn drieën in de auto. Mijn rij-examinatrice is een vrouw met kort, zwart haar en een vriendelijk gezicht. Ik stuur de auto naar links en manoeuvreer de auto soepel naar het eerste stoplicht. Ik ontspan me een beetje. Dit gaat misschien nog best wel lukken! Ik trek weer op en we rijden de ringweg op. Ik rij keurig 80 en kijk goed in mijn spiegels. We naderen inmiddels het tweede stoplicht en dit is het moment dat het goed misgaat. Het verdomde stoplicht springt namelijk op oranje, precíes op zo’n twijfelpunt of je moet doorrijden of stoppen. Nu – vijf jaar later – zou ik doorgereden zijn, maar bij het rijexamen dien je de stoplichten toch zoveel mogelijk te respecteren. Ik trap dus vol op mijn rem en kom met een enorme kracht tot stilstand. Ik kan het stoplicht nog nét zien, omdat we voor driekwart over de stopstreep zijn gecrossed. Foutje. De vriendelijke blik van mijn examinatrice is in geen velden of wegen meer te bekennen. Tot grote vreugde van mijn nek springt het stoplicht snel weer op groen en ik stuur de auto de rotonde op. Met mijn rij-instructeur heb ik precies geleerd welke banen ik moet pakken voor deze rotonde en het gaat gelukkig goed. De examinatrice stelt me wat vragen, om de sfeer in de auto zo ontspannen mogelijk te houden. Zo vraagt ze me naar mijn hobby’s en naar mijn school. Het is beleefd van haar dat ze me vragen stelt, maar ik behoor tot de categorie ‘mannen’ als het gaat om multitasken. Het gaat dan ook fout wanneer ze me vraagt in welke klas ik zit. Op het moment dat ik antwoord geef, kijk ik naar de versnellingsindicator, die aangeeft dat ik naar versnelling 3 moet schakelen. “Ik zit in VWO 3”. Eh, nee wacht. Blackout. “VWO 6!” Op dat moment neem ik de bocht en ram ik bijna een kliko van de stoep. Mijn hart begint sneller te bonzen en ik besef me dat het wel eens kan gaan mislukken.
Bij de volgende rotonde scheur ik enthousiast in z’n 3 een rondje (waarom in Godesnaam? Ik rij rotondes altijd in z’n 2!), waarbij de vrouw demonstratief het handgreepje boven haar hoofd pakt. Pffff. Mijn bijzondere verrichtingen gaan gelukkig wel goed. Als ik weer veilig bij het CBR geparkeerd heb, stap ik met lood in mijn schoenen uit. De examinatrice houdt de deur van het gebouw voor me open en neemt direct mijn laatste hoop weg: “Nou, dat ging niet zo goed hè? Voor de vorm gaan we nog maar even aan tafel zitten.” In die 2 minuten leer ik twee dingen: ik mag dan nu misschien tijdelijk falen in afrijden, maar deze vrouw faalt in ieder geval behoorlijk op het gebied van discretie. Op de terugweg bel ik mijn ouders dat het ‘niet zo goed ging’ en dat ik dus gezakt ben. Ik babbel nog wat met mijn rij-instructeur en die middag eet ik zoveel chocoladetaart als ik maar wil.
