Let’s do this again, shall we?

Noooo! Mijn smoothie vliegt in de rondte en klotst woest over mij heen.

Één minuut eerder

Ik sta in de Broodzaak op het station op mijn bus te wachten. Nog zo’n 7 minuten te gaan. Ik ben onderweg naar mijn vriend om straks weer gezellig samen naar huis te rijden.

Plotseling verschijnt daar mijn bus. Met een ruk trek ik het rietje uit mijn mond en zet ik het op een lopen. De buschauffeur laat inmiddels de mensen eruit en ik moet nog zo’n 50 meter rennen. Met gesmoorde oerkreten ren ik richting de halte, waarbij het rietje uit mijn flesje valt en mijn jas onder de groene smurrie bedolven wordt. Na een paar seconden rijdt de bus weg, mij verdwaasd achterlatend. Ik begrijp er niets van: deze bus had er nog niet moeten zijn! Rijdt hij al zo ver voor op schema en mag hij dat gewoon bij elke halte volhouden? Dan zie ik dat de bus in de verte een U-bocht neemt, een rechtsomkeert maakt en bij de halte aan de overkant stopt. Ik weet niet zo goed wat er aan de hand is, wat verder ook niet geeft: op het informatiebord zie ik dat mijn eigen bus over enkele minuten komt. Wat ik wél goed weet is dat ik – wanneer ik naar mijn met anti-oxidantensmoothie besmeurde jas kijk – deze scène graag in slowmotion opnieuw afgespeeld zou willen zien.

Volg:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge