“Hoo!” Ik hoor mezelf een kreetje uitslaken en ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Niks aan de hand gelukkig, wel even beter opletten de volgende keer.
Na een paar minuten sta ik voor een stoplicht te wachten en de motorrijder die achter me reed, komt naast me staan. Hij klopt op het raam en ik schrik van deze actie. Oldskool draai ik mijn raam omlaag en ik zeg hem gedag.
“Hoi, je remlichten doen het niet meer.” Ik schrik van deze opmerking, dat is nog eens gevaarlijk! Ik bedank hem vriendelijk voor het doorgeven: zo kan ik actie ondernemen.
Inmiddels is de garage gebeld en staat de afspraak gepland. Stiekem duim ik natuurlijk dat er alleen een draadje is losgeschoten bij de hoge drempel waar ik zojuist overheen vloog.
Vliegende autodraadjes—levensgevaarlijk! Misschien vloog ook een zekeringlampje mee, tu ne sais pas.
Ik duim voor lage onkosten,
liefs!
Ai, ik duim met je mee dat de kosten niet al te hoog zijn! Altijd fijn als iemand even zegt wat er aan de hand is. Stiekem vrees ik dat er een dag komt waarop er iets met de auto is waar ik in rijd en dat ik dan mijn ouders/ANWB bel met de boodschap “Ja, de auto is kapot!” in plaats van te weten wat er mis is 😉
Romy schrijft over.. De 7 mooiste plekken die ik heb bezocht