Deze ochtend ga ik “Nederland in Beweging” doen, ik hoop natuurlijk dat Aukje mee gaat doen.

Hmm, nou… ze staat naar me te kijken met een blik van “Dream on, oma”, dus ze gaat in een stoel zitten om te kijken naar de mensen die wel fanatiek meedoen op tv.

Na een tijdje komt ze weer bij me staan. Precies op het moment dat ik wat balansoefeningen sta te doen, begint ze tegen me aan te duwen. Ik begin te wankelen en geef aan dat ze dat beter niet kan doen. Even later ben ik mijn kuiten aan het rekken, waarna ze er gauw op gaat zitten en zich aan mijn been vastklemt. Zucht! 😉

Afijn… ik ga het volgende week gewoon weer proberen!

Altijd leuk om een spraakopname via Whatsapp te krijgen! Nog leuker wanneer deze gesproken tekst begint met: “Hee Laura, ik heb een inzending voor jullie blog.” Ik ga er eens goed voor zitten ;). Ik deel hem hierbij met jullie, hihi. Bedankt, gastblogger!

Je pakt de auto op zaterdag om naar een verjaardag in Nijmegen te gaan. Wanneer je even gestopt bent op de parkeerplaats aan de kant van de weg in de buurt van Nijmegen, doet je auto het ineens niet meer. Nou, wat voor oplossingen zijn er dan? Vet ingewikkeld…

Uiteindelijk laat je vrienden komen met hun ANWB-verzekering (want die had ik natuurlijk zelf niet) en wordt hij hopelijk gerepareerd. Nou, niet het geval… De reservesleutel moet komen. (Daarmee zou de auto mogelijk wel kunnen starten!) Dus: je laat je broertje komen met de reservesleutel. Dat lukt voor de volgende dag. Komt-ie aan met een auto, geleend van een vriend…. Is die auto óók stuk! Twee auto’s afgevoerd naar de garage. Een treurig gezicht.

HAHAHAHA. (Achteraf zo hard lachen is altijd fijn hè?)

Stof tot nadenken: de huidige ontwikkelingen m.b.t. energieprijzen noopt ons allen wellicht tot het creatief reduceren van het huidige energiegebruik. Wat is echt noodzakelijk? 

Allereerst is het heilzaam om de dagkoersen te bekijken van de oliemaatschappijen. Ben je geen aandeelhouder, dan word je creativiteit vast nog meer geprikkeld. Niet voor jezelf, maar juist voor toekomstige generaties. Koken kun je soms op een andere manier dan we gewend zijn.

Niet echt een nieuwtje, maar wel effectief: de hooikist. Het ding schijnt in WOI en WO II veelvuldig gebruikt te zijn. Echter, de hooikist bestaat al veel langer. Rond 1800 is het fenomeen overgewaaid uit Denemarken, maar al eeuwen daarvoor kende men deze warmtebron.

Het experiment

In de keukenla staat sinds jaar en dag een houten broodkist. Die heb ik voor mijn experiment gebruikt. Hooi gehaald bij een bevriend agrarisch bedrijf.. Voor de kenners: vers hooi ruikt anders. Veel lekkerder.

Broodkist gevuld met hooi en een pan gezocht die er dan nog tussen paste. Het werd een klein pannetje. Inhoud: stoofperen.

Volgens de deskundigen moet je het eten eerst een paar minuten laten doorkoken, om dan in de hooikist verder te laten garen. Stoofperen koken duur een aantal uur. Dat hoeft nu niet, althans, zo zou het moeten zijn.

Een paar uur later werd ik nieuwsgierig naar het resultaat; dat viel enorm tegen. Het hooi voelde klam aan, de peertjes zagen er bleek uit en waren niet gegaard. Voor stoofperen werkt dit dus niet.

Andere gasvervanger: de hooimadam of pannenstoof. Dit is een soort theemuts voor pannen, gevuld met dekbed. Dat isoleert lekker.

Daar heb ik de peertjes na een paar minuten koken weer in gezet. De volgende dag: mooie rode peertjes en gaar.

Doordat het hooi bestaat uit fijne grassprietjes, waren deze volop op het deksel aanwezig. Het vergt dan ook weer een kunstje om de peren zonder hooi op je bordje te krijgen. De keukenvloer lag bezaaid met hooi; het vochtige hooi uit de kist heb ik in de tuin gelegd: de vogels gebruiken het nu voor de nestbouw.

Uitvinders zijn soms jaren bezig met hun uitvinding. Dit heeft maar even gekost en het resultaat is niet direct ontmoedigend.

Stamppotten, soepen met pompoen, wortel en linzen: werkt prima in de hooimadam/pannenstoof. Je moet alleen wel goed het tijdstip plannen waarop je de pan(nen) in de hooimadam zet.

Klik hier voor een patroon voor hooimadam of warmtezak voor pannen.

Ingezonden blog door de moeder

Naar aanleiding van een aankoop in een tochtige schuur ergens op een Zeeuws eiland ben ik geïnspireerd geraakt door de liefde en toewijding van de maaksters van het product: gebreide sloffen voor een prikkie. De opbrengst van het maaksel is ten bate van De Zonnebloem, een notoir goed aangeschreven ‘goed doel’. Kosten: 3,00.

De sloffen konden bij mij gelijk dienst doen als voetenwarmertjes en eerlijk is eerlijk, ze functioneerden goed. Het breisel is samengesteld uit allerlei soorten acryl, verstevigd met een katoendraadje.

Ik heb er gelijk een aantal gekocht en weggegeven aan koude voeten. Trots kreeg ik allerlei foto’s van voetjes en voeten met de gebreide sloffen.

Het patroon leek niet al te ingewikkeld: recht toe, recht aan. Om geen oneerlijke concurrentie te veroorzaken, heb ik via via contact gelegd met de verkoopster in de schuur. Mocht ik de sloffen namaken en was er ook een patroon?

Ja, en nee luidde het antwoord. Niet lullen, maar breien dus.

Uit het wolarchief heb ik een aantal bollen wol opgevist en ben gewoon begonnen. De ene slof na de andere en na drie paar, ook experimenteren met diverse maten.

Het is al met al een bonte verzameling geworden. De wol heb ik via Marktplaats, via vriendinnen en kennissen gedoneerd gekregen. Geen cent te veel (voor de jonge lezers: dit is een slogan uit een reclame voor Zeeuws meisje).  

Het is een duurzaam en CO2-vrij product, want het slofje is samengesteld uit restanten en deze zijn op klimaatneutrale wijze opgehaald: op de fiets. Niet weggooien dus, maar omvormen tot een nieuw product.

Ik had direct al een goed doel voor ogen: de voedselbank. Op het eerste gezicht heeft een slof weinig van doen met voeding, maar met de volgende gedachte kon ik er toch een zeer zinvolle draai aan geven. Wanneer er weinig geld is voor eten, zal er ook weinig geld zijn voor warmte met de huidige energieprijzen. En eerlijk is eerlijk, de sloffen zijn gewoon heerlijk warm.

Vandaag heb ik de voedselbank benaderd. Men kan niet zoveel met mijn sloffen. Er wordt daar alleen voedsel uitgedeeld en dat klinkt uitermate redelijk.

Ik moet nu met een mooie managementterm gaan omdenken: wat te doen met de inmiddels gemaakte sloffen? En de toekomstige, wanneer ik deze op een of andere wijze kan genereren tot voedsel?

In de tochtige schuur op het winderig eiland werden deze verkocht voor 3,00 het paar en de breisters konden de vraag nauwelijks bijbenen/bij breien.

Ik zou deze sloffen kunnen brengen bij een instantie die kleding uitdeelt voor de minderbedeelden. De Florakokjes in Amsterdam Noord. Goed plan. Ander idee: een weggeefwinkel.

Wanneer ik in Zeeland zou hebben gewoond, dan zouden 44 paar sloffen 200 pakken pasta hebben opgeleverd: een pak pasta is te koop bij ons in het dorp voor 0,65 en elke week moeten 200 dozen gevuld worden bij de voedselbank. Het is dan ook een druppel op een gloeiende plaat, maar alle beetjes helpen. 

Tot zover het omdenken aan een ander. Mocht er nog iemand zijn die ergens nog wol (acryl) en katoen voorradig heeft, laat het aan de redactie weten.

Dan worden deze klimaatneutraal opgehaald en omgevormd tot sloffen. Ze komen vast wel ergens terecht.

Een boos punthoofd kreeg ik van die vaak rinkelende vaste telefoon met na het opnemen een irritant klinkende stem: ‘Hello madam…’
Nooit meer opnemen besloot ik na het zien van de nummerweergave met begincijfers 32, 33, 36, resp. België, Frankrijk, Hongarije.
‘Nigeria weer aan de lijn’, roep ik naar manlief ter verklaring van het nummer-wegklikken. Dan weet hij hoe laat het is.
De laatste paar weken werd ik zeker zes keer gebeld door 033…vijf keer kwaad weggedrukt, maar de zesde keer lukte helaas niet, wat ik ook klikte op de rode toets.
Gaat opeens het antwoordapparaat aan. Hoor ik de stem van een vriendin: ‘Hoe zit dat zeg, ik blijf jullie maar bellen en niemand neemt op, wat is er loos?’ 

Vriendin is onlangs verhuisd van Eindhoven naar Amersfoort. Het kengetal van Amersfoort blijkt 033.  En niet 0033. 
‘Nigeria’ is Amersfoort…..oei!