Het is dinsdagavond en ik besluit om even te gaan zwemmen. Vaak doe ik dit met Laura en een vriendin, maar soms ook alleen. Het voordeel van alleen zwemmen is dat je wat makkelijker langs iedereen kunt manoeuvreren. Er wordt namelijk wat afgekletst in het zwembad, maar echt tempo zit er dan niet in, haha! Met z’n drieën inhalen is meestal niet zo’n succes.

Ik neem me wel eens voor om een bepaald doel te halen. “Als ik 1 km heb gezwommen, ga ik eruit.” Hier komt vrijwel nooit iets van terecht, omdat ik soms te ongeduldig ben om keurig achter iemand aan te zwemmen die net wat langzamer gaat. Ik keer dan alweer eerder om, zodat ik weer in een “leeg stuk” ga zwemmen. Ok, en soms komt er niks van terecht omdat m’n doel te ambitieus is voor m’n spanningsboog, hahaha!

Ook vanavond vraag ik me weer af hoe mijn “plattegrond” eruit zou zien als ik mijn exacte route zou volgen. Heen en oh alweer teru – nee toch weer heen. Een deel van het zwembad is bezet door zwemles en andere activiteiten, waardoor de “doorzwembaan” er niet is. Ik doe een rondje mee met de “snelle baan”, maar al die mannen met duikbrillen zwemmen toch iets te intimiderend hard. “Recreanten” it is. 

Ik vermaak me prima tussen de gesprekken met cliffhangers. “Dus ik zei zo tegen Petra, ….” Ik zal nooit weten wat ze tegen Petra heeft gezegd, had ik maar niet in moeten halen.

Ook nu denk ik dat ik de km nét niet gehaald heb ;-).

Samen met Laura, Daan en Aukje zijn we een weekendje weg. We zitten in een Landal park in Reeuwijk, op 45 min afstand van huis. Ideaal! We hebben een huisje dat uitkijkt op een wandelpad, waar af en toe wat mensen voorbij hobbelen.

In de woonkamer zijn best wat ramen, waardoor we goed zichtbaar zijn vanaf het wandelpad. Wanneer er weer wat mensen te zien zijn, gluurt een vrouw naar binnen. Ik lach naar haar en ze lacht terug. Gezellig ;-). Een minuut later komt er weer een groepje voorbij. Ook hier gluurt een man naar binnen, haiii. Ik zwaai en verwacht dat hij opgelaten reageert, maar niets is minder waar. Hij zwaait vrolijk met z’n ingeklapte paraplu, haha. Daarna begint het te regenen, waardoor er niet veel meer voorbij komt. Tot zo ver de show :-).

We hebben best een grote voortuin, waardoor we de kindjes voor Sint Maarten op 11 november goed aan zien komen. “Daar komen er weer een paar, doe jij open?” Vraagt Thomas me. Ik open de deur en begroet de twee meisjes. “Wacht even!” Een meisje roept dit heel stellig en kijkt ongeduldig naar de straat, waar een derde meisje aan komt hollen. Als ze er bijna is, zetten ze het nummer in. “Sinte Maarten mik mak, m’n moeder is een dikzak, m’n vader is een duntje, geef me pepermuntje.” Echt zó’n onaardig lied, maar hij blijft favoriet bij veel kindjes. Lekker snel snoep cashen, haha.

Ik wil de meisjes complimenteren over hun práchtige ( 😉 ) gezang, maar het nummer gaat al verder. Oh! Door mijn verbazing hoorde ik niet alles, maar de laatste regel “mandarijn met pindakaas, morgen ben ik Sinterklaas” bleef me bij. “Nou, hier heb ik lekkere chocolaatjes, maar jullie willen vást wel een mandarijn om met pindakaas te eten.” Ze trekken een vies gezicht en geven aan dat dat echt vies is. “Met appelstroop dan?” Nee, ook geen goed idee. Ze pakken een chocolaatje en rennen door naar het volgende huis. Bijzonder feest is het toch, haha!

Vandaag blazen we allebei 30 kaarsjes uit! We doen onszelf een blogvrije dag cadeau ;). Leuk weetje: Laura is geboren om 6:42 en ik om 07:02. We schelen dus precies 20 minuten!

Indien van toepassing: weet jij nog veel van je 30e verjaardag?

Tot morgen!