Even alleen zijn

Thomas, Marthe en ik zitten met z’n drietjes in de auto. We gaan plantjes kopen bij een kwekerij hier vlakbij en daarna nog even naar de supermarkt (“Supermarthe”, aldus Marthe). Voordat we naar de kwekerij gaan, rijden we nog even naar het dorp om een pakketje te brengen. We besluiten dat Thomas dat doet en dat ik samen met Marthe even in de auto blijf zitten.

Via het spiegeltje in mijn zonneklep zoek ik oogcontact met Marthe, dat scheelt weer de hele tijd omgedraaid zitten. Ze kijkt me stralend aan en maakt vervolgens een wuifgebaar. “Ga maarrrr. Mama ga maarrrrr”. (Sinds kort heeft ze een Gooische rrr, mega schattig en géén idee waar die vandaan komt. Ik heb genoeg opnames ervan, mocht je benieuwd zijn haha). Ik moet lachen en vraag haar of ze bedoelt dat ik ook even uit de auto moet snappen. Vol overtuiging knikt ze van ja. “Ga maarrrr!” Ik vraag haar: “Wil je even alleen zijn?” Ja, dat wilde ze wel. Heel volwassen, maar dat gaan we nog maar even niet doen. We besluiten om een liedje te zingen en ook dat is een goed idee.

Grappige mix-up

Bij het maken van een geboortekaartje tijdens de zwangerschap is het gebruikelijk om eerst een proefdruk te bestellen. Je weet dan natuurlijk nog niet de details zoals de geboortedatum, het gewicht, de lengte etc, maar daar vul je dan gewoon willekeurige getallen in.

Toen Marthe eenmaal geboren was, hebben we het geboortekaartje besteld en daarop de juiste gegevens ingevuld. Toen ze eenmaal binnen waren, hebben we ze uiteraard verspreid. Ergens is het toen misgegaan, want de proefdruk is toen tussen de gewone kaarten beland. Op dat moment hadden we dat helemaal niet door natuurlijk, maar per toeval kwamen we erachter dat hij bij de moeder van een vriendin was terechtgekomen. (Ik geloof dat ons ‘nep gekozen’ tijdstip van geboorte toevallig precies hetzelfde was als de geboortedatum van haar zoon. Toen we het hier even over hadden, bleek dit natuurlijk helemaal niet te kloppen).

De proefdruk van ons nieuwe geboortekaartje is al een tijdje in huis, maar die bewaren we natuurlijk weer voor haar, haha!

“Thanks voor het lenen”

“Mogen we morgen jullie auto lenen?” Deze vraag stellen we regelmatig aan Laura en Daan. Wij redden ons meestal prima met één auto, maar soms is het net niet ideaal. Binnenkort krijgen we trouwens wel een tweede ‘auto’, we hebben een bakfiets besteld!

“Tuurlijk, maar er moet wel nog even getankt worden.” Prima. De volgende dag rijd ik in de auto naar het tankstation. Ik tank en doe de auto vervolgens op slot om daarna binnen te kunnen betalen. Althans, dat probeer ik. Ik druk een aantal keer op het slotknopje op de sleutel, maar er gebeurt helemaal niets. Het batterijtje zal wel leeg zijn. Gelukkig heb ik ook een fysieke sleutel en kan ik de auto daar gewoon mee afsluiten.

Bij het afrekenen van de tank heb ik een nogal ongemakkelijk gesprek met de verkoopster. Ze verstaat mijn antwoord niet, waarin ik aangeef dat ik inderdaad graag het bonnetje wil. Ik versta op mijn beurt haar ‘wat zeg je?’ niet, waardoor het nogal moeizaam gaat. Uiteindelijk krijg ik dan toch de bon, haha.

Ik probeer de auto nogmaals de openen met het knopje, maar het lukt echt niet. Dan maar met de sleutel. Ik weet niet goed welke kant ik op moet draaien om de auto te openen, maar het lukt me na twee pogingen. PIEEEP PIEEEP PIEEEP PIEEEP!! Jézus, haha. De auto staat onder de overkapping van het tankstation en het alarm galmt dus GIGANTISCH. Snel snap ik de auto in. Wanneer ik de auto start, houdt het oorverdovende alarm gelukkig meteen op. Ik maak bewust geen oogcontact met de vrouw van het tankstation, maar ik voel haar blik branden, haha.

Ik rijd verder naar mijn afspraak, ik heb een zwangerschapsmassage geboekt in een dorpje verderop. Ik parkeer de auto in een parkeergarage en je begrijpt misschien dat ik dat beter niet had kunnen doen. Waar ik eerst nog aan mezelf twijfelde (teveel gerommeld met de sleutel?), weet ik nu zeker dat het niet aan mij ligt. Weer gaat het alarm keihard af en ik moet zeggen, zo’n parkeergarage galmt nog veel lekkerder dan de overkapping van het tankstation.

Ik heb vandaag goed kunnen oefenen op mijn pokerface en ik ben nog steeds erg blij dat we altijd een auto kunnen lenen als dat nodig is. Toch vind ik het ook erg prettig dat ze het batterijtje snel zullen vervangen :-).

Ongemakkelijk in het theater

Het is januari en ik ben samen met Laura, Daan en Thomas een avondje naar het theater. We zijn bij een show van Jochem Myjer en hebben er ontzettend veel zin in! Laura en ik gaan van tevoren ‘even’ naar de wc, waar uiteraard een enorme rij vrouwen staat. Wanneer we ons even later weer bij Thomas en Daan voegen, vragen ze ons of we nog wat willen drinken. We willen allebei graag een kopje thee.

Wanneer we in het ‘theaterrestaurant’ in een stoel zijn geploft met onze drankjes, gaat al snel de bel die aangeeft dat de show bijna gaat beginnen. Er moeten nog heel veel mensen naar de zaal, dus Laura en ik maken met onze kokend hete thee nog niet echt aanstalten om naar binnen te gaan. De drankjes mogen namelijk niet mee.

In mijn ooghoek zie ik iemand een beetje ongeduldig wiebelen. “Gewoon even een vraag hè, maar worden jullie niet ontzettend onrustig van deze situatie? Bijna iedereen zit inmiddels al in de zaal en wij zitten nog steeds hier.” Haha, that’s my man. Ik krijg direct flashbacks naar de wachtrijen bij de gate op een vliegveld. Ook daar wacht ik graag de rij grotendeels af voordat ik opsta, maar Thomas staat dan het liefst toch alvast maar in de rij. Ik ben blij dat Laura nu ook een theetje heeft, op het vliegveld sta ik er toch meestal alleen voor in die ‘discussie’ ;-).

Attractie: mensen bij de notenkraam

Elke vrijdag is het markt bij ons in het dorp. Normaal gesproken werk ik op vrijdag, maar nu heb ik in mijn verlof alle tijd om even naar de notenkraam te gaan. We bestellen graag een macadamia mix ‘half om half’, dus half gezouten en half ongezouten. Heeeerlijk. We doen het niet iedere week, maar toch wel regelmatig.

Het zonnetje schijnt, wat aan de ene kant heel prettig is voor een bezoekje aan de markt. Aan de andere kant geldt dat helaas ook voor andere mensen. Er staat een enórme rij voor de notenkraam. Hmmm. Ik heb Thomas (en mezelf) al beloofd dat we straks noten in huis hebben, dus ik ga toch maar in de rij staan. En eigenlijk vermaak ik me ook prima tijdens het wachten.

“Zijn de noten hier gratis ofzo?!” roept een oude meneer naar niemand in het bijzonder in de rij. “Jeetje, Ans, moet je zien hoeveel mensen hier staan te wachten” hoor ik een andere vrouw zeggen. De opmerkingen vliegen ‘ons’ om de oren en ik vind het heel vermakelijk om te zien hoe onsubtiel mensen kunnen zijn.

Wanneer ik dan éindelijk mijn bestelling binnen heb, kan ik het dan ook niet laten om heel demonstratief een paar noten te eten voor de neus van een meneer die ook zo’n opmerking had gemaakt.