Neverdullmoments

Op mijn skeelers

Ik sta bovenaan de trap en ik gluur naar beneden. In mijn hand houd ik een grote tas vast, met daarin mijn skeelers. “Ja leuk, dan ga ik lekker skeeleren in Duinkerke!” zei ik tegen mijn vriend toen ik de tas in september in mijn auto propte. Het zijn de vier etages die ik op skeelers naar beneden moet denderen, die mij tot nu toe tegengehouden hebben om daadwerkelijk te gaan skeeleren. En de regen natuurlijk.

Vandaag heb ik echter geen excuus en zo komt het dat ik nu de tocht naar beneden moet gaan afleggen. Uiteindelijk besluit ik dat ik mijn leven en mijn buren (als ik op schoenen naar beneden loop, maakt dit al herrie) wil sparen en ik neem de tas met skeelers mee naar de begane grond. Even later zit ik op de onderste trede en maak ik mijn skeelers vast. Uiteraard komt de postbode op dat moment de hal binnen om de post over de postvakjes te verdelen. Starende Fransman nummer 1. Blijkbaar heb ik als Nederlander toch wat afwijkende ideeën over vrijetijdsbesteding dan de gemiddelde français hier. Sinds september staat het onderste huurhuis leeg, maar de keer dat ik op mijn skeelers door de tuin wankel om mijn schoenen even in de schuur te leggen, zijn de onderburen bezig met verhuizen. Al wiebelend door de tuin gluur ik even bij ze naar binnen, maar het lijkt erop dat de postbode nog steeds de enige persoon is die me heeft gezien.

Bekijk bericht

In de wc

[2012] Als je nodig naar de wc moet, dan kun je het nog wel even ophouden, maar op een gegeven moment moet je toch.

Voorzichtig maak ik de deur naar het toilet open en tuur naar binnen. Voor zover ik dit zie, is de kust veilig en met een strakke blik bereik ik de wc. Ik kijk niet opzij, ik kijk niet naar boven en ik kijk al helemaal niet achter me. Ik doe mijn ding, was mijn handen en sta binnen een minuut weer buiten. Zo gaat dit nu al de hele week, om gek van te worden.

Ik woon nog bij mijn ouders, waar ik de luxe heb dat er 3 wc’s zijn om uit te kiezen. Ik heb af en toe wel de andere wc gebruikt hoor, maar ik vind af en toe toch dat ik mijn angst moet overwinnen. Dit gaat erg goed, tot het op een dag goed misgaat.

Bekijk bericht

In het restaurant

Met mijn lieve vriend zit ik vrijdagavond in het sushirestaurant in Duinkerke. Die middag had ik telefonisch alvast gereserveerd, als een soort valentijnsverrassing. Stipt op tijd stappen wij het restaurant binnen. Het is er nog helemaal leeg en de ober komt direct naar ons toe om de reservering op zijn blocnote te zoeken.

Even later vullen we het all-you-can-eat lijstje in en leggen het op tafel. Algauw komt een serveerster onze eerste sushironde brengen. Als ze de bordjes neerzet, blijft ze even staan en hakkelt ze: “eh.. ehm, eet uh.. smakeliek!” Wij lachen en bedanken haar vriendelijk. Ik blijf het grappig vinden dat het zo duidelijk is dat wij uit een ander land komen, ondanks dat ik gewoon Frans spreek tegen het personeel. Als we na vier gangen om de rekening vragen, verbaast mij de vraag: “komen jullie uit België?” dan ook helemaal niks. Waar kom je anders vandaan dan Het Noorden, als je om 19:00 ‘al’ binnenloopt en om 20:30 weer vertrekt?

In Brugge

Dit weekend is mijn vriend gezellig op bezoek en op zaterdag gaan we naar Brugge. Dit is de tweede keer dat we hier samen zijn en het is weer heerlijk! We wandelen op de markt, eten wafels in een romantisch theehuisje, bezoeken een heus Torture museum en slenteren over de winkelstraten. Een ideaal dagje tijdens dit valentijnsweekend!

Op een gegeven moment lopen we een winkel binnen waar ze allemaal geinige voorwerpen verkopen. Grappige spulletjes voor in de woonkamer, attributen voor in de keuken, maar ook voor in bed. Vooral deze laatste items zijn prominent uitgestald bij de ingang van de winkel. Toch een interessante keuze, gezien het jonge winkelpubliek. Juist op dat moment passeert een meisje van 12 ons, loopt op de winkelschappen af en zegt tegen haar jongere zusje: “amai zeg, Lotte hebt ge dat gezien? Dat is zo enen groten potlood!” Geamuseerd draai ik mij om, omdat ik dit wel een heel leuk Vlaams synoniem voor de jongeheer vind. Ze blijkt – de ‘pikante potloden’ compleet negerend – daadwerkelijk een enorm, houten schrijfobject in haar handen te hebben.

Na het hardlopen

Zo rond half december vond ik het tijd worden om mijn kamer kerstproof te maken en kocht ik bij de Action een lang snoer met kerstverlichting. Toen ik deze met veel moeite aan mijn plafond had bevestigd, besloot ik dat het leuk zou zijn om er nog wat kerstballetjes aan te hangen. Inmiddels is het februari en hangt mijn kerstverlichting nog gezellig in mijn kamer. Toch is er helaas wel wat decoratie gesneuveld. Elke keer als ik nu naar de kale stukjes lichtsnoer kijk, krijg ik een gemengd gevoel van rouw en de slappe lach. Het kerstmannetje die in het midden van het snoer hing, is namelijk op een spectaculaire manier te pletter geslagen.

Bekijk bericht