Neverdullmoments

Uit mijn tas

(2014) Oh my lord, wat heeft híj nou weer in zijn mond?! Ik kijk Darcy (onze lieve, ietwat bijzondere kat) aan en hij kijkt uitdagend terug. Het ziet er echt belachelijk uit. Omdat ik het nog niet helemaal geloof, loop ik naar de gang om mijn spullen te controleren. Mijn tas ligt er wel héél verdacht bij. Ik weet dat ik lui ben, maar ik weet zeker dat ik mijn tas niet open en bloot midden op de gang heb gelegd. Darcy staat achter me en laat de tampon uit zijn mond vallen. Het lijkt precies op de schaakmat-scène van Harry Potter en de Steen der Wijzen, op het moment dat Harry het schaakspel heeft voltooid. “Zo, die heb ik mooi uit jouw tas gepikt” lees ik in Darcy’s gezichtsuitdrukking. Bekijk bericht

In mijn slaapkamer

(2011) “DOR! Er zit er weer één!!” Ik staar vol afschuw naar mijn plafond en het eerste wat ik denk is: mijn zus moet NU komen. In de jaren dat mijn zus en ik opgroeien, wordt het al snel duidelijk dat – ondanks het feit dat we een eeneiige tweeling zijn – we niet overal hetzelfde in zijn. Zo ben ik 1 cm langer, zijn mijn voeten 1 maat groter en ben ik bang voor spinnen. “Kom nouuuuu! – Jahaaaa.” Even later komt mijn stoere zus met een beker en een papiertje aanlopen die nu standaard al klaarliggen in haar kamer. Verveeld vraagt ze me waar hij nu weer zit. Ik wijs naar mijn linkerbovenhoek. Behendig klimt ze de ladder van mijn hoogslaper op om bij de engerd in de buurt te komen. Ik sluip mijn kamer uit, want ik wil een eventuele mislukte operatie niet zien. Ik loop richting haar kamer om de 5 cent op haar bureau te leggen. Inderdaad, ik betaal mijn zus voor spinnen verwijderen. “Ja hallo, dit is wel een hele dikke!” roept mijn zus verontwaardigd vanuit mijn kamer. “Die is duurder hoor, die krijgt obesitas toeslag!”

Op de snelweg

(2015) Bepakt en bezakt ben ik in september op weg naar Duinkerke, waar mijn nieuwe avontuur eindelijk gaat beginnen. Sinds januari weet ik nu dat ik die kant op ga en nu is het dan eindelijk zo ver! Ik rij inmiddels in West-Vlaanderen en ik moet nog zo’n 30 km. Achter mij ligt een enorme stapel met dozen, wat er echt belachelijk uit moet zien voor de andere autobestuurders. Sowieso valt mijn auto natuurlijk wel op, met mijn Nederlandse nummerbord op de snelweg richting het niet zo héél populaire Noord-Frankrijk. Mijn auto heb ik nu sinds de zomer en ik ben er ontzettend blij mee! Het is een automaat en voor een auto uit 1995 rijdt hij echt heerlijk! Ik heb er nog geen omkijken naar gehad en er is tot nu toe nog niets mee aan de h… hee, wat zit die vrachtwagen nou te seinen? Nou ja, hij reed vast over een drempel ofzo. Hij seint nog een keer. Ik ben de enige auto die nu bij hem in de buurt rijdt, dus hij moet het wel tegen mij hebben. Wat bedóélt hij? Hij seint hij nog een keer. Mijn hartslag gaat wat sneller tekeer. Er is toch niks met mijn auto aan de hand? Ik heb mijn Hiyundai helemaal volgepropt, maar dat kan toch geen kwaad? Hij is net uit de keuring! Er komt toch geen rook uit mijn uitlaat? De vragen schieten door mijn hoofd en mijn hart gaat steeds sneller tekeer.

Bekijk bericht

In de berging

Ik vind mezelf echt niet dom ofzo, maar soms maak ik gewoon toevallig iets mee waarbij mijn inzicht me soms ietwat in de steek laat. Op oudejaarsavond heeft een vriendin een wegwerpcamera meegenomen en we hebben er de grootste lol mee. Het leuke van zo’n camera is dat je voorlopig niet ziet hoe de foto’s zullen worden en dat je dus uiterst charmant en ongegeneerd kunt poseren.

Bekijk bericht

In de bus

In de bus naar Frankrijk komt er een jongen voor me zitten en ik krijg meteen een beetje een naar gevoel bij deze jongeman. Ik weet niet wat het is, maar hij heeft een heel gek brilletje op en hij heeft een onvriendelijke houding. Bovendien is de ruimte in de bus van Londen naar Lille heel krap en nu klapt hij ook nog eens zijn stoel naar achteren. Met zijn drieën kijken we hem een beetje boos aan. I get it, het is laat in de avond, maar toch. Wat het allemaal nog leuker maakt, is dat de bus maar niet vertrekt. Op een gegeven moment komt de chauffeur naar boven om te controleren welke passagiers er nog ontbreken. Op het moment dat hij “Laura the Boor” roept, steek ik mijn hand op en kijk ik weer naar buiten. Na een minuut of drie hoor ik dat de chauffeur wat moeite heeft met de uitspraak van een naam. “Sorry folks, it’s impossible for me to pronounce this name. Abyche? Ahbijay?” Niemand reageert en na een “OK never mind” gaat de Brit weer verder met het lijstje.

Bekijk bericht