Neverdullmoments

Bij de kapper

(2015) Ik ben altijd al lui geweest als het op mijn haar aankomt. Sinds dat ik klein ben, draag ik mijn haar eigenlijk altijd al in een staart of in een knot. Op de een of andere manier vind ik los haar gewoon niet lekker zitten en het valt ook nooit zo mooi. Aan het begin van dit jaar is mijn haar vrij lang en het is eigenlijk wel weer tijd om er een stuk af te laten knippen. Met mijn vingers ga ik door mijn haar en ik bedenk me dat het misschien ook wel een goed idee is om mijn haar te doneren. Het lijkt me heel fijn om op deze manier mijn steentje bij te dragen aan een mooie pruik voor een ziek meisje. Zo gezegd, zo gedaan. In juni zit ik in de stoel van de kapper en ik ben toch eigenlijk best wel zenuwachtig. Mijn zus is mee om me door de spanning heen te slaan en natuurlijk om foto’s te maken. De kapster zet twee vlechten van 30 cm in mijn haar en voor ik het weet is de eerste vlecht al van mijn hoofd geknipt. Wat een raar gevoel!

Bekijk bericht

Mijn rij-examen

(2011) Al vrij snel tijdens de rijlessen blijkt dat autorijden me best makkelijk afgaat. Ik vind het leuk, de sfeer met de instructeur is goed en ik ga snel vooruit. Na 5 maanden mag ik dan ook al afrijden! Ondanks het feit dat ik dus best goede skills heb getoond tijdens mijn rijlessen, ben ik behoorlijk zenuwachtig voor vandaag. Het is namelijk gebleken dat ik tijdens examens nog wel eens gekke dingen kan doen. Zo heb ik op mijn Tussentijdse Toets de bijzondere verrichtingen wel op héle bijzondere manieren verricht, om het maar even samen te vatten. Daar heb ik dus mooi geen vrijstelling voor gehaald. Toch hebben we de laatste weken goed geoefend op het inparkeren en vandaag ben ik er klaar voor!

Bekijk bericht

Op schoot

(2015) Het is voorjaar en ik ben vandaag aan het oppassen op mijn kleine neefje. Het is de eerste keer dat ik in mijn eentje op een baby oppas en dat is nog best spannend, maar vooral heel leuk! Samen met de moeder van de baby heb ik alles op het instructielijstje doorgenomen: hoe laat hij zijn flesje krijgt, op welk tijdstip hij naar bed gaat en welke kleertjes ik hem kan aantrekken als dat nodig blijkt te zijn. Ik voel me een trotse tante op het moment dat ik mijn neefje keurig op tijd de fles geef. Het is geweldig om zoveel tijd met hem door te brengen. Ik geef hem alle aandacht: lekker knuffelen, spelen, zingen… een topdag!

Plotseling verschijnen daar wat kleine babytraantjes. Ik begin meteen een gekke act en ik weet de traantjes voor even weg te toveren. De traantjes komen echter terug en algauw begint er een flinke huilpartij. Hij trapt in geen één van mijn pogingen om hem te troosten. Een schone luier werkt niet, zijn speelgoed vrolijkt hem niet op en “op een grote paddenstoel” waardeert hij al helemaal niet! Dan spuugt hij zijn kleertjes onder.

Bekijk bericht

Bij de kassa

(2015) Ik loop op mijn gemakje rond bij de Intermarché om mijn eerste boodschappen in Frankrijk te doen. Het voelt echt leuk om voor mijn eigen huishouden te winkelen! Even later leg ik de peper, zout, olijfolie, wasmiddel en andere basisspullen op de band. Voor me staat een oud vrouwtje en tot mijn grote vreugde betaalt ze met een cheque. Waar alle Fransen haar geërgerd aanstaren omdat het wat meer tijd in beslag neemt, kijk ik geïnteresseerd naar het chequeboekje en de krakende machine waar de cheque doorheen gaat.

Bekijk bericht

Op het fietspad

Zo, de eerste werkdag na de vakantie zit er weer op. Ondanks het feit dat de leerlingen veel black-outs hebben en vergeten zijn hoe ze ook alweer fatsoenlijk Nederlands moeten spreken, is het heel leuk om weer op school te zijn. Voor de terugtocht op de fiets is het inmiddels mijn gewoonte om op de fiets mee te zingen met de muziek op mijn iPod. Na een paar minuten fietsen sta ik even later voor het stoplicht en het liedje Youtopia van Owl City en Armin van Buuren begint. Het gaat me net iets te ver om hardop te zingen als er mensen voor mijn neus oversteken op het zebrapad, dus ik hou netjes even mijn mond. Na een tijdje springt het stoplicht op groen en ik maak weer snelheid. Het eerste couplet is bijna afgelopen en ik open mijn mond om weer te zingen: “Cause you’re my sweetest dream come true”. Op het moment dat ik “true” zing, kijk ik recht in de ogen van een middelbare vuilnisman met enorme borstelige wenkbrauwen. Hij weet zijn harige materiaal goed te besturen, want binnen één seconde tovert hij zowel een frons als een stralende blik op zijn gezicht. O god, ben ik zojuist zingend vreemdgegaan?