We kennen allemaal de stationsfiets. Zo eentje met kapotte lampen, vastzittende versnellingen en een ketting waar je eigenlijk mee kunt touwtjespringen. Deze oude tweewieler wordt vaak omgedoopt tot ‘het barreltje’ op het moment dat je een nieuwe, knappe fiets hebt geregeld. Toch blijft de band met je stationsfiets een bijzondere, want hij brengt je ’s ochtends altijd maar mooi naar het station. Trouw staat hij dan in weer in wind tussen de andere stationsfietsen te bibberen, wachtend tot jij na een lange dag je moeie lijf weer op het krakende zadel hijst en hij je weer naar huis mag brengen. Zo hoort het tenminste.
Mijn stationsfiets heeft vandaag helaas toch echt zijn laatste adem uitgeblazen. Drie kinderen stopten abrupt met hun buitenspel om mijn wel héél erg rammelende roestbak met lekke, denderende band met open mond na te staren, wensend dat ze decibeldempende earplugs in hun oren hadden.
