Ga ik dit echt doen?

“Dor, we gaan even naar de HEMA.” Mijn vriend en ik lopen in de stad terwijl hij met deze aankondiging komt. “Prima! Hoezo?” Ik word altijd blij van de HEMA, maar meestal ben ík juist degene die voorstelt om erheen te gaan. “Jaaa… ik had je paraplu geleend, maar die heeft heeft het helaas niet overleefd. Je krijgt een nieuwe van me.” Dat is dan wel weer attent! Uiteindelijk besluiten we om later die week te gaan, omdat het prachtig weer is en er toch even geen tijd voor is.

Een paar dagen later moet ik naar m’n studie voor een tentamen. Ik ben wat vroeg, zodat ik nog even de stof kan doornemen. Omdat ik nog moet eten, loop ik naar de kantine om wat lekkers uit te zoeken. Er staat een studiegenootje die ook het tentamen moet maken en ook wat eerder naar school is gekomen. Gezellig! Samen gaan we aan een tafeltje zitten dat nog vrij is. We hebben een tafelgenote: een roze, verlaten paraplu. We vermoeden dat hij zo wel opgehaald zou worden door zijn eigenaar.

Na het bijzondere eten – linzensalade met tarwe en geitenkaas – lopen we naar boven om nog even te leren en om vervolgens het tentamen te gaan maken. Na twee uur zwoegen lever ik mijn blaadjes in en loop ik weer naar beneden. Mijn studiegenootje is nog druk bezig, dus ik besluit om alvast naar huis te gaan. Net voordat ik naar buiten wil lopen, valt mijn oog op het tafeltje waar we eerder aan hadden gezeten. De roze paraplu staart me aan. Ik kan niet anders dan er even naartoe te lopen. Even testen of hij het nog doet. En ja hoor, prima plu! Toch slaat de twijfel toe. Ga ik deze dame meenemen? Misschien mist iemand hem wel en komt ze hem zo ophalen. Ja maar het is echt uitgestorven hier en mijn eig.. “GA JE NOU SERIEUS DIE PARAPLU MEENEMEN?!” Lachend komt mijn studiegenootje aangelopen.

Weer in de trein naar huis. Links van me mijn rugzak, rechts van me mijn ‘nieuwe’ paraplu. Oh yeah. We verzinnen wel weer een andere reden om naar de HEMA te gaan!