Op station Zaandam stap ik op de trein. Ik ben onderweg naar Amersfoort, waar ik met twee vriendinnen heb afgesproken. Ondanks dat (of misschien juist wel omdat) het zondag is, is het een ontzettende drukte. Ik kies voor de stiltecoupé op de bovenste verdieping van de trein, waar het ook flink bevolkt is. Een man haalt zijn aktetas van de stoel naast hem en dankbaar ga ik zitten. Ik heb uitzicht op het halletje, waar mensen nog steeds instappen en hun coupé kiezen.
Aan de andere kant van het gangpad zit een vrouw die een wat nerveuze indruk maakt. Ze kijkt onrustig om zich heen en staat af en toe ook op van haar plek. Ze loopt dan naar het gangpad, draait zich om en werpt een vluchtige blik op het halletje. Vervolgens gaat ze weer zitten. Een vreemd schouwspel. Op station Zaandam herhaalt ze dit drie keer, totdat de trein begint te rijden. Onderzoekend kijk ik haar aan. Is ze bang dat ze wordt gevolgd? Wacht ze op iemand? Heeft ze misschien een blind date? Mijn fantasie slaat een beetje op hol, totdat ik weer in de realiteit “ssssst, meneer, kunt u misschien ergens anders gaan bellen?” terugval. Een blind date in de stiltecoupé: lijkt me toch niet.
Omdat ik niet al te erg naar de vrouw wil gluren, verdiep ik me weer in mijn leesboek, dat al net zo spannend is. Ik lees momenteel het vierde deel van de Millennium reeks en ik zit al aardig in het verhaal. Toch word ik onderweg naar station Amstel steeds uit mijn verhaal gerukt, omdat de vrouw steeds opnieuw een blik in het halletje werpt. Ik sta mezelf toe om haar even aan te kijken: misschien wil ze er iets over kwijt. Dan is het maar jammer van de stilte hoor, als ik haar kan helpen doe ik dat graag. Ze glimlacht verontschuldigend naar me. Ik begin steeds nieuwsgieriger te worden. Getriggerd door mijn detective verhaal, wil ik graag dit mysterie oplossen. Wat is er toch met deze mevrouw aan de hand? Wat verwacht ze te zien in het halletje?
Dan stapt de conducteur de coupé binnen. Automatisch kijk ik naar de vrouw en het kwartje valt: ze is aan het zwartrijden! Ze is natuurlijk bang voor de komst van de conducteur. Mijn hart begint sneller te bonzen, dat zou toch wel een vervelende situatie zijn. Maar nee, ze rommelt vlug in haar tas en tovert daar haar OV-kaart tevoorschijn. Gelukkig. De conducteur komt eerst naar mij en ik geef hem mijn vervoersbewijs. “Bedankt!” Dan draait hij zich om naar de vrouw en scant haar kaart. “Die fiets in het halletje is van mij, meneer!”
Wát een ontknoping.
