Met een vriendin zijn we vandaag op pad op Texel. Op de tandem zijn we naar Oudeschild geracet en daarna zijn we op het terras van restaurant Compagnie neergeploft. We bestellen allemaal wat lekkers en kijken naar het mooie uitzicht over de haven.
Dan ploffen er vier oudjes achter ons neer. Aan de dubbeldate op de elektrische fiets. Ze bestellen bier met bittergarnituur (ik kan niet om hun volume heen) en ze kwekken er vrolijk op los. Gezellig!
Even later tikt één van de vrouwen op de schouder van onze vriendin. “Kun je misschien een foto maken? – Tuurlijk!” Ze loopt met de vrouw mee en krijgt een digitale camera in haar hand gedrukt. Één van de mannen gniffelt: “Ja, nu ga je terug in de tijd. Er gaat vast een wereld voor je open! Daar moet je drukken, meissie.” We lachen erom en geven aan dat we op zich nog wel van generatie digitale camera zijn. Na de foto bedanken de echtparen haar vriendelijk en we gaan ieder weer op in ons eigen tafelgesprek. De worteltaart smaakt goed en ook mijn zus smult lekker van de chocoladetaart.
Dan tikt dezelfde vrouw weer op de schouder van onze vriendin, dit keer met een iPhone 4 in haar handen. “Ik durf het haast niet te vragen, maar zou je nu met déze camera een foto willen nemen?” Het echtpaar poseert weer en de vrouw begint net een nieuw verhaal op het moment dat de foto gemaakt wordt. “Wel even lachen hoor, mevrouw!” ‘Verschikt’ draait ze haar hoofd weer richting de lens. “Ja, het gaat ook zo snel met zo’n mobieltje!” merkt ze lachend op.”