Sinds september wonen we 1 jaar in ons huis. Ondanks dat we het lekker naar onze eigen smaak hebben opgeknapt, zitten er nog wel wat oude “komt wel”-mankementjes aan het huis.
Zo sloop ik een paar nachten geleden met snikhete handen naar boven, waar Daan al lag te slapen. “Slaap je al?!” Fluister ik keihard. Daan bromt en draait zich naar me toe. “Beetje, wat is er? – mijn achterdeursleutel is in het slot afgebroken, oeps!!”
De scène daarvoor heb ik inderdaad keihard met de sleutel in het slot staan sjorren. Vooral in de winter klemt de deur ontzettend, waardoor de sleutel lang niet altijd meewerkt. Het was dus een kwestie van tijd voordat dit zou gebeuren. “Kan gebeuren!” Zegt Daan lief.
Dat ik nu weet dat ik de achterdeur niet openkrijg is op zich prima. Dat James dit niet weet, maakt het wel wat ingewikkeld. Over het algemeen laten wij onze katjes aan de voorkant eruit. Darcy is dan zo slim om ook aan de voorkant weer naar binnen te gaan, daar zitten we immers vaak en dan kunnen we dus snel opendoen.
James vind het daarentegen heerlijk om achterom te lopen en dan vervolgens tien minuten blèrend voor de achterdeur te staan. Normaalgesproken zwicht ik dan na een tijdje, maar nu sta ik toch echt alweer een tijdje druk voor de deur te gebaren dat ik geen sleutel heb om de deur open te maken. Net nu ik haast heb natuurlijk. “Kun je niet even door het keukenraam springen?”
Vervolgens probeer ik hem met brokjes door het keukenraam te lokken, maar hij staart me hulpeloos aan. “Oké, ik loop nu wel even achterom om je te halen. Blijf je daar? Dan gaan we samen naar de voordeur.”
Wijze les uit dit verhaal: direct de sleutel weer laten maken. Een krijsende kat in je armen is toch wel een erg dramatisch schouwspel voor de buren 😉
Ach gossiepietje, James die er niks van snapt en jij die hem redden moet. Wat bestaan er toch rare probleempjes. (las dat slotenmakers overdreven duur zijn, hoop dat je het sleutelbrok uit het slot krijgt)