Vanavond is het open huis bij ons op school en ik race nog even langs de Albert Heijn voor een sandwich. Tjonge, wat is een Albert Heijn XL dan groot als je nog even snel iets zoekt. Uiteindelijk pluk ik een sandwich met gerookte kip uit de schappen en reken ik af. Tegelijkertijd reken ik de resterende tijd uit: over 15 minuten komen de eerste hulpleerlingen. Ik besluit om op een bankje in het winkelcentrum te gaan zitten. “Misschien zie ik nog wel iets voor de blog.” Niet veel later dient de anekdote zich al aan. Een vrouw komt met twee grote tassen de Albert Heijn uitlopen en plant de tassen naast me neer op de bank. Ik vind het niet erg, maar ik vraag me wel af waarom ze precies mijn bankje heeft gekozen, terwijl er nog vier lege bankjes staan. Omdat ik niet onbeleefd wil zijn, glimlach ik naar haar. De vrouw heeft echter helemaal niet in de gaten dat ik haar aankijk, ze staart gewoon een beetje voor zich uit. Vreemd. Ik neem weer een hap van mijn sandwich en ik verdiep me even in mijn telefoon. Heb ik nog berichtjes gemist?
(…)
De vrouw staat inmiddels zo’n 2 minuten naast me (waarom gaat ze niet zitten?) en begint wat op haar voeten heen en weer te wiebelen. Opgelaten eet ik mijn sandwich op en besluit ik te gaan. Het is toch bijna tijd. Wanneer ik richting de draaideuren loop, zie ik dat de vrouw gauw gaat zitten op de plek waar ik net opstond. Blijkbaar zat ik op haar plekje.
Wat een heerlijk ongemakkelijke situatie! Alhoewel het ook wel bewonderenswaardig is dat die vrouw zo goed volhield 😉
Romy schrijft over.. 10 wijze woorden om vandaag eens extra bij stil te staan
Hoe eigenaardig om erop te stáán om te zitten op die ene al bezette bank.
Ongemakkelijk voor jou. De wereld barst van de vreemdigheden, wat desondanks mooie bloginspiratie oplevert. Dus! Héél veel raars gewenst!