(2013) Goed gekleed en half ingelezen zit ik in de zaal. Samen met mijn studievereniging ga ik vanavond naar twee balletvoorstellingen in De Stopera in Amsterdam. Vóór de pauze zal er een voorstelling zijn waar het draait om de lente. Iemand zal zich kapot dansen, om zich op die manier op te offeren voor de lente. Ofzo.
Het licht wordt gedimd en de dansers komen in neonpakjes op. Ze beginnen te bewegen en het ziet modern uit. Ik staar naar hun pakjes: op zich niet echt lente-achtig, maar kunstig is het wel. Dansers slepen elkaar in de rondte. Ja, dit is een offerdans! Ze zijn wanhopig: smachten naar de lente. Toch pik ik de hoofddanser die ze me beloofd hadden er niet goed uit. En wat is dat toch met die flikkerende TL-balken? Ik vind het maar vreemd. Toch sus ik mijn verwarde gevoel: het is pas mijn eerste ‘echte’ moderne balletvoorstelling en ik moet er vast nog een beetje aan wennen.
Naarmate het stuk vordert, raak ik steeds meer in de war. Hoe zit het nou precies? Waar willen ze naar toe? Ik merk dat ik zelfs een beetje gefrustreerd raak: ondanks dat ik vrij abstract kan denken, heb ik er niets van begrepen.
Ik besluit dat ik me voor de tweede show maar wat meer over zal geven. Ik zal het zo wel zien, denk ik nog. Toch kan ik het niet laten en pak ik de inleiding van het stuk er nog even bij. Het zal gaan over de mensheid. We mogen nadenken over wie wij zijn, wat ons drijft en wat ons menselijk maakt. Ik ben benieuwd!
Opnieuw zit ik deze voorstelling met verbazing te bekijken. Dansers dansen lieflijk naar elkaar toe. In pastelkleurige pakjes zwieren ze zacht om elkaar heen en er ontstaat een soort rondedans waarin één danser centraal staat. Ik probeer uit alle macht te begrijpen hoe de choreografie ons ‘de mensheid’ toont, maar jeetje: ik dwaal toch wel heel erg af. Ik bekijk de gezichten van de mensen in de zaal. Ben ik nou de enige die het niet vat? Komt het bij die meneer daar wel binnen? O, goh, er ligt daar iemand wel héél erg ontspannen. Zo, die vrouw kijkt wel iets té geïnteresseerd.
Wanneer ook deze voorstelling na drie kwartier is afgelopen, klap ik uit beleefdheid. Het was echt wel mooi hoor, maar het frustreert me ook dat ik er voor de tweede keer niets van heb begrepen.
Tijdens het napraten blijkt waarom. Ik kan me wel voor mijn kop slaan! Ik heb de verhalen omgedraaid. Ik heb de dansen compleet verkeerd geïnterpreteerd. Ook best knap eigenlijk, hè?
