In het restaurant

[2011] Met mijn vriend ben ik een weekendje weg in Brabant. We slapen in een heerlijk hotel, vlak naast de bosrand. Op de eerste avond gaan we altijd graag uit eten en we hebben vanavond om 18:30 gereserveerd. We krijgen een plekje toegewezen en gaan lekker zitten. De ober komt direct onze kant op en geeft ons de menukaarten. Hij vraagt me wat ik wil drinken en ik antwoord: “Zoete witte wijn alstublieft!” De ober schrijft geamuseerd mijn keuze op. Hij kijkt me vervolgens met een wijze blik aan.”Je bent net begonnen met wijn drinken? Leuk hoor! Ja zo gaat dat, dan begin je met zoete witte wijn, dan wordt het droge wijn en dan uiteindelijk begin je aan de rode wijn.” Ik voel me licht beledigd, omdat hij me zojuist als een beginner omschrijft. Ik denk erover om hem terug te antwoorden dat ik al sinds mijn 12e rode wijn drink (oké, ik kreeg één slokje bij opa en oma), maar ik houd mijn mond. Één betweter is al genoeg. Als de ober weer wegloopt, rol ik met mijn ogen en kan ik er wel om lachen.

Bij het bestellen van de hoofdgerechten zet ik me schrap. Ik bestel een zalmsalade en biefstuk. De ober vraagt me met een veelbetekenende blik hoe ik mijn biefstuk bereid wil hebben. “Ik wil mijn biefstuk graag raw, alstublieft.” Ik tuit mijn lippen om het engelse woord er zo goed mogelijk uit te krijgen. Ik mag dan van rood vlees houden, maar ik heb het wel op een elitaire wijze besteld. “Pardon?” antwoordt de ober. Ik herhaal: “raw, alstublieft.” De ober kijkt me aan alsof ik al te veel zoete witte wijn heb gedronken. Na een moment zegt hij: “O, u bedoelt rood!” Sjongejonge, nou die kent z’n vaktermen hoor. Hij kijkt me wederom triomfantelijk aan. Got you again, girl.  Ik onderdruk de drang om hem te antwoorden dat hij zeker nog een beginner is. Kapsones-ober. Bij het dessert begrijpen we elkaar, als ik met een Franse uitspraak een dame blanche bestel. Ondanks dat het eten heerlijk was, ben ik toch licht opgelucht dat we weer opstappen. De volgende avond bestel ik patat met kroketten.