Ik vind mezelf echt niet dom ofzo, maar soms maak ik gewoon toevallig iets mee waarbij mijn inzicht me soms ietwat in de steek laat. Op oudejaarsavond heeft een vriendin een wegwerpcamera meegenomen en we hebben er de grootste lol mee. Het leuke van zo’n camera is dat je voorlopig niet ziet hoe de foto’s zullen worden en dat je dus uiterst charmant en ongegeneerd kunt poseren.
Op een gegeven moment krijg ik de camera in mijn handen en ik besluit om een wegwerpcamera-selfie bij de wasmachine te maken. Een vriend die op dat moment van de wc komt loopt mee en poseert ook voor mijn foto. Op het moment dat ik de foto wil maken, krijgt hij ineens de slappe lach. Ik bewonder het altijd als mensen echt kunnen lachen op een foto, maar dit is wel heel enthousiast! In ieder geval werkt het wel op mijn lachspieren, dus de foto wordt er wel weer eentje met een echte lach, leuk! “Eh Lau, misschien moet je de camera even draaien.” Ik bekijk vlug onze achtergrond en antwoord: “O ja dat is wel een goeie! Verticaal is mooier he?” Ik draai de camera een kwartslag en wil de foto maken, maar op dat moment zakt het fotomodel naast mij door de knieën van het lachen en kan hij echt onmogelijk nog in beeld zijn. Na hem drie seconden vreemd aangestaard te hebben, realiseer ik me dat ik op het punt sta om een foto te maken van de voorraadkast voor mijn neus. We staan uiteindelijk huilend van het lachen op de foto.
