Ik ben op weg naar Alkmaar om met mijn zus te lunchen. Mijn auto staat nog in Duinkerke, omdat ik gisteren meegelift ben (zie blogpost Verrassing). Om onverklaarbare reden ligt mijn OV-kaart ook nog in Frankrijk. “Dat is handig, want misschien kom ik ooit nog met de trein naar huis”, was ooit mijn logica. Yeah right.
Ik ben bijna bij het station aangekomen en check hoeveel cash geld ik op zak heb. Ruim tien euro, dat moet lukken. Mijn zus woont vlakbij de bushalte, dus ik besluit om weer eens lekker met de bus te gaan in plaats van met de trein. Op het moment dat ik de bus instap, pak ik mijn geld tevoorschijn en koop ik een kaartje richting Alkmaar. Tot mijn grote verbazing kost dit tegenwoordig €4,20. VIER EURO TWINTIG! Noem me ouderwets, maar ik weet nog goed dat het buskaartje zo’n beetje de helft goedkoper was. De buschauffeur is het met me eens dat het nogal duur geworden is, maar hij verzekerd me wel dat ik de komende 90 minuten overal gratis kan overstappen en dus ook weer gratis retour zou kunnen reizen.
Ik app mijn zus het nieuwtje over het dure kaartje en de optie tot gratis retour en ze stelt voor om gewoon bij haar thuis te lunchen. Ik ontspan me een beetje, want dan kan ik A) de gratis bus terug halen en B) geld besparen op het lunchen. Lunchen bij mijn zus thuis is immers net zo gezellig als het lunchen in een restaurantje in Alkmaar.
In plaats van dat ik van mijn dure busritje geniet, bestudeer ik mijn buskaartje. Hoe is het voor de chauffeurs duidelijk dat ik om 12:05 ben ingestapt en dus maar tot 13:35 kan reizen? De cijfers van de stempel zijn nogal slecht gedrukt. Ik zie de ‘ma’ van maandag staan, een gekke code en… wacht eens even: daar staat ’13’. Zou dat betekenen dat ze alleen hele uren kunnen afstempelen en dat ik dus tot half 3 gratis kan terugreizen? Mijn mondhoek krult rebels omhoog. Dat zou fijn zijn! Natuurlijk neem ik liever geen risico’s, maar de buschauffeur ziet toch nergens 12:05 staan?
Omdat het idee van ‘frauderen’ me toch niet zo aanstaat, besluit ik om dan maar een beetje op te schieten met de lunch. Het jammere is alleen dat we achter een langzame vrachtwagen rijden en dat onze aankomsttijd steeds later wordt. De minuten worden op deze manier van mijn lunchtijd gesnoept.
En dan besef ik het: je suis néerlandaise. Ook al heb ik altijd een hekel aan het geklaag en gekrent van de Nederlanders.. ik ontkom er zelf dus ook niet altijd aan.
Gelukkig besef ik het wel en kan ik er om lachen. De lunch met mijn zus is ontzettend gezellig en ik besluit om gewoon lekker langer te blijven. Zo ben ik dan ook wel weer! Toch typ ik twee uur later “e-tickets NS” in bij Google en koop ik heel retro mijn treinkaartje online. Scheelt toch weer een euro afdrukkosten!