Samen met mijn schoonfamilie zit ik in het theater in Den Haag. De lichten zijn zojuist gedoofd en de eerste klanken van de Lion King beginnen. Vanuit de coulissen komen de prachtigste grote dieren opzetten en ik heb direct kippenvel bij dit mooie schouwspel. (Voor de mensen die nog heen gaan wil ik niet te veel in details treden). Iedereen kent uiteraard wel de scène waarbij het welpje Simba hoog de lucht in gehouden wordt door zijn ouders. Het is indrukwekkend om te zien, zo in combinatie met de prachtige muziek en het mooie gezang. Na een paar minuten is het liedje klaar en de klanken sterven weer weg. De zaal barst in hevig applaus uit: wát een opening! Ook ik ben enthousiast en ik heb ontzettend veel zin in de voorstelling.
Wanneer het applaus uiteindelijk wegsterft, wordt het in één klap donker op het podium. Verwachtingsvol kijk ik wat er nu gaat gebeuren. Op dat moment roept een kindje vooraan heel hard en verbaasd: “was dat het?!” Waarop het publiek opnieuw losbarst.
Nee, dat was het niet!!! Niet voorbij, het was net begonnen. En door één zo’n teleurgestelde uitroep van een kind voelden ook de toeschouwers zich opeens verbonden, klopt dat?
The Lion King….prachtig, prachtige muziek!
Haha, geniale opmerking! Altijd fijn als er een extra entertainer in de zaal zit die flink op je lachspieren werkt 😉
Romy schrijft over.. Outfit | Dikke truien en warme winterboots