Al zo’n twee maanden houd ik dit eerste weekend van oktober vrij in mijn agenda. Mijn vriend heeft een verrassingsweekend georganiseerd en ik heb absoluut geen idee wat er op het programma staat. We spreken af op het station vlakbij zijn werk om daarna samen met de auto naar de locatie te rijden.
In de trein ben ik ontzettend ontspannen: er staat me ongetwijfeld een geweldig weekend te wachten en het is heerlijk om weer samen met mijn vriend op pad te gaan. In de acht jaar dat we nu samen zijn, hebben we regelmatig een uitje naar een hotel gepland. Nu, met mijn Frankrijk-avontuur net achter de rug, is het echter weer even geleden. Het verrassingselement maakt het dan extra leuk!
Even later zitten we samen in de auto en zie ik op de navigatie dat het nog zo’n 80 kilometer is. Valt mee! Waar zouden we toch heengaan? We belanden in de file, maar dat hindert niks: we zijn er lekker op uit en dan kan een kleine vertraging de pret echt niet drukken!
De omgeving wordt steeds bosrijker en ik ben fanatiek aan het raden waar het toch kan zijn. We rijden richting Zwolle, maar deze mooie stad is toch echt te ver. Nog zo’n 30 kilometer te gaan. Amersfoort? Nee, dat redden we niet. De Veluwe? Hmmm. Mijn vriend heeft een twinkeling in zijn ogen. We gaan naar de Veluwe!
Uiteindelijk komen we uit bij het hotel. Het ligt op een fantastische plek, zo midden in de bossen. Bij het uitstappen snuiven we direct de frisse boslucht op. De vogeltjes fluiten: dit is de ultieme ontspanning. Ik heb zó veel zin in dit weekend!
Mijn vriend wandelt naar de receptioniste en bespreekt de laatste details met betrekking tot ons arrangement met haar. Dan vraagt de vrouw: “het diner, wilt u dat voor vanavond of voor morgenavond?” Weer die twinkeling in zijn ogen, die hij ongetwijfeld ook in mijn ogen moet zien. “Voor vanavond alstublieft, zouden we dan voor 18:00 kunnen reserveren? Ik heb nog een plan voor vanavond namelijk!” Ik voel me echt fantastisch: er is een diner geregeld en we gaan er straks nog op uit. JEUJ!
Met onze spullen lopen we richting de kamer. Het is een kleine, maar prettige kamer met een klein zitje voor buiten. We frissen ons op en lopen dan weer richting het restaurant voor het diner. Het restaurant is groot, maar we zitten met een klein clubje bij elkaar aan het grote raam. Het is gemoedelijk en de gerechten smaken goed. Buiten wordt het inmiddels snel donker. Ik ben zo ontspannen: de sfeer is goed met de kaarsjes op tafel.
Dan komt er naast ons een gezelschap zitten waar mijn oren direct een beetje van beginnen te piepen. Laat ik het zo zeggen: ik schrijf er nog een aparte blogpost over 😉
Na het diner en het heerlijke ‘lekkernijen’-toetje, stappen we rond 20:30 in de auto op weg naar Harderwijk. Behalve de plaatsnaam heb ik nog geen weet van de activiteit en ik ben weer druk bezig raden. Mijn vriend parkeert op een veld dat bij een groot complex hoort. Je kunt er lasergamen, bowlen en een film bezoeken. Ik kijk hem hoopvol vragend aan, maar hij laat niets los en loopt glimlachend de trap op. De man achter de balie vraagt ons naar de naam en hij kijkt op zijn blocnote. “Het love-arrangement, meneer? – Jazeker!” Ik maak een vreugdesprongetje, want we krijgen een glas champagne in onze handen gedrukt en mogen plaatsnemen op de loveseat in de grote zaal. Bridget Jones’ Baby begint: mijn lach is op z’n breedst en we genieten ontzettend.
De volgende ochtend bij het ontbijt gaat het genieten vrolijk door wanneer ik zie dat ze suikerbrood hebben. Als ik ergens van hou, dan is het suikerbrood. En biologische karnemelk, gepresenteerd in glazen flessen op een zacht plateau. YES.
Even later gaan de bergschoenen aan en wandelen we door het bosrijke gebied. Het is er -op de vogeltjes na- heerlijk stil en we zijn het erover eens dat we hier toch eigenlijk het liefst wel zouden willen wonen. We fantaseren over het geweldige huis waarin we dan zouden willen leven en hoe we heus wel heen en weer zouden kunnen pendelen naar onze familie. We lopen vervolgens in stilte verder, ieder in eigen gedachten verzonken.
Dan begint mijn vriend plotseling het liedje van De Vliegende Hollander (van de Efteling) te neuriën: een liedje dat ik hem al vaker heb horen fluiten deze week. Ik kan het niet laten en reageer: “o, oja? Hoezo heb je dit liedje nou in je hoofd?” Mijn vriend lacht en antwoordt: “ja, geen idee! Hij blijft zo lekker hangen, ik heb hem al een hele tijd in mijn hoofd.” Uiteraard wil ik meer weten. “Gaan we misschien naar de Efteling?” ik kijk hem hoopvol aan. Hij reageert: “nee, dat staat niet in het programma helaas. Ik heb iets anders leuks gepland!” Ik kan mijn teleurstelling maar half verbergen, maar vat het sportief op. “Ook leuk, jeetje joh wat doe jij je best dit weekend!” We hebben het er nog even over: dat we dan misschien naar de WinterEfteling kunnen gaan dit najaar. Inmiddels geloof ik hem dat we er dit weekend niet meer heengaan. Toch tovert hij even later twee toegangskaarten uit zijn zak: “túúrlijk gaan we erheen!” JOTTEM.
Wordt vervolgd!
