“Nog even deze klant helpen hoor.” Mijn vriend en ik staan bij de verfbalie bij de Praxis en we hebben zojuist op het belletje gedrukt. De medewerker die komt aanlopen wijst naar de klant met wie hij bezig is. Automatisch draaien we mee in de richting waar hij naartoe wijst. Een vrouwtje in een rolstoel lacht ons toe. Vriendelijk lachen we terug. “Prima!”
De medewerker pakt een soort föhn en zet deze aan. “Eerst even opwarmen.” Nieuwsgierig kijk ik naar zijn handeling. Wat zal hij met die föhn gaan doen? Is dat ook een manier om verf te bewerken? Terwijl ik nadenk wat hij zal gaan doen, zie ik dat mijn vriend ook onderzoekend naar de föhn zit te kijken. De medewerker voelt aan de föhn en zegt: “ja, nu is hij warm genoeg.” Hij klapt de balie omhoog en loopt naar de vrouw toe. Huh, hij gaat toch niet haar haren föhnen?! Hoe onbeleefd het misschien ook mag zijn: ik voel dat mijn ogen in zijn rug gebrand staan. Inmiddels staan er ook mensen naast ons en ze kijken ook toe naar het schouwspel. Dan gebeurt er iets wat ik totaal niet verwacht…
De jongen loopt naar de rolstoel en pakt vervolgens een onderdeel vast. Mijn mondhoeken krullen echt gigantisch omhoog en ik verstop mijn mond in mijn sjaal. De vrouw heeft een vlaggetje achterop haal rolstoel die een beetje gekreukeld is. “Even rechtmaken!” Zoooo schattig. Ik zit er vertederd naar te kijken, maar ik merk ook dat ik elk moment in een harde lach kan schieten. Ik gluur naar mijn vriend, die ook met een verdachte twinkeling in zijn ogen zit te kijken. Het ziet er gewoon zo droog uit: een medewerker die uiterst serieus bezig is om een vlaggetje recht te maken.
Mijn vriend draait zich naar mij om en wil me een vraag stellen, maar ik merk dat ik dan in lachen uit zal barsten. Snel draai ik me om en loop ik de eerste de beste kant op. Boormachines, goh. Uiterst geïnteresseerd begin ik ze met elkaar te vergelijken, net zo lang totdat mijn giechel weer een beetje onderdrukt is. Na een minuutje kom ik weer terug en staat het vlaggetje weer fier omhoog. De dame lacht breed: “zo, ik kan weer op pad!”
Vervolgens zijn wij aan de beurt en de medewerker vraagt ons ons vriendelijk: “zo, en waarmee kan ik jullie helpen?” Godzijdank legde hij de nadruk niet op JULLIE: in dat geval had ik mijn pokerface echt niet langer in de plooi kunnen houden. Gelukkig neemt mijn vriend het woord en lopen we even later weg met onze mooie verfkleur.
Nou jôh, als dat geen ultieme kerstdaad-beschrijving is: een Praxismedewerker die een rolstoelvlaggetje föhnt—je zou toch bijna weer in de goedheid van de mens gaan geloven. Met een keurig ingehouden blije giechel de kerstdagen in…wat wil je nog meer!
Wat een lief gebaar! Ik kan me voorstellen dat het wel heel grappig en tegelijkertijd vertederend was om naar te kijken. Past toch mooi bij de kerstgedachte 🙂
Romy schrijft over.. Over de top of lekker simpel?
Wat een lief en schattig gebaar! Zulke mensen zouden ze in elke winkel moeten hebben 🙂 Dit past helemaal in het plaatje van een kerstgedachte.
Mevrouw Marloes schrijft over.. Mijn kerstdagen | Taart, gourmetten en een kerstlunch