Vier jonge Vlaamse meisjes (van een jaar of 10) staan in de rij bij de afschiettoren. “Wat zijn we klein hè, zo tussen al die grote mensen!” De meiden kijken om zich heen (en omhoog naar mij) en bevestigen dat ze inderdaad best mini zijn. Één van de meiden kijkt angstig omhoog naar de attractie: “ja, ik weet ook eigenlijk niet of ik wel durf hoor. Kan ik anders niet gewoon kijken?” Een ander meisje zegt stellig: “Nee, nu zijn we hier al geraakt, we gaan er nu ook gewoon met z’n allen in hoor! Anders ga jij in het midden.” Een ander meisje zegt weer: “nou, ik durf eigenlijk ook niet aan de zijkant…”
De volgende minuut wordt er flink steen, papier, schaar gespeeld. Het angstige meisje moet uiteindelijk toch aan de zijkant. Bang kijkt ze omhoog. “Waarom vinden mensen dit leuk?” Haar vriendinnen slaan een arm om haar heen. “Als je echt niet wil, hoef je niet hoor. Maar we doen dit samen. Zodirect gaan we lekker friet eten en dan is het weer voorbij.”
Haha, herkenbaar! Zo was ik ook een aantal jaar geleden, maar ik denk dat ik dan ondanks de arm om me heen en de friet de rij uit zou zijn gelopen 😉 Oeps, angsthaas die ik ben!
Een en al begrip voel ik. Jij vast ook. Herinner je nog dat lieve meisje dat tijdens een kleinkindervakantie in het oosten des lands vroeg: ‘Oma, wil jij alsjeblieft meegaan in de achtbaan?’ En met alle engheid in haar en in kleinkinds hart zaten die twee toen in dat razende roel-ding. Oma met haar ogen stijf dicht, hetgeen voorkwam dat ze het over de kop gaan in de gaten kreeg, het lieve meisje naast haar zich veilig voelend met oma naast zich. Of die twee daarna troostvol friet aten….geen idee…