Carte postale

Ik zit op mijn fiets en ik ben onderweg naar de boekenwinkel. Om een vriend op te vrolijken wil ik hem een ansichtkaart sturen. Ik zet mijn fiets op slot en ik ga de winkel binnen. Ik ken de boekenwinkel op mijn duimpje en loop meteen door naar de rekken met ansichtkaarten.

Tegenwoordig hebben ze ansichtkaarten in allerlei soorten en maten. Hele grote kaarten, schattige formaatjes, gekleurde afbeeldingen en zwart-witte schetsen. Al gauw vind ik een lief kaartje met de tekst: a paper hug for you. 

Tevreden met deze vondst loop ik naar de kassa om hem af te rekenen. Achter de kassa staat een vrolijke dame die heel vriendelijk naar me kijkt. “Zo, dat is nog eens een leuke kaart! Die ga ik denk ik zelf ook meenemen. Altijd leuk om deze kaart  naar iemand te sturen!” Verbaasd kijk ik haar aan. Het voelt heel vreemd om deze goedbedoelde tekst te horen, terwijl ik eigenlijk iemand wil condoleren met het verlies van een dierbare. Zacht stamel ik: “haha, ja hè.” Ik betaal de kaart en na het afrekenen loopt de vrouw direct naar de rekken om de kaart voor zichzelf te pakken. Ietwat verward loop ik naar buiten. Ik heb toch wel de goede kaart uitgekozen?

Dan realiseer ik me dat het voor de vrouw nog meer verwarrend moet zijn om een ‘leuke’ kaart tussen het ‘sterkte’-schap te vinden.

Volg:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge