Samen met vrienden zit ik op een terrasje op de Grote Markt in Haarlem. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien en kletsen over de gebeurtenissen (huis kopen!!) in onze levens. Tijdens het gesprek word ik steeds lichtelijk afgeleid, omdat er om de havenklap fietsbezorgers langsrijden. Op hun rug hebben ze een enorme, vierkante bestelbox. Behalve die grote unit op hun rug, dragen ze aquablauwe shirts, waardoor ze dus flink opvallen.
Op een gegeven moment ben ik gewend aan het feit dat er zo’n twee fietsbezorgers (ja, hoe zeg je dat nou, zodat het lekker bekt?) per minuut langskarren. Het is echt zo’n stads dingetje.
Na een paar minuten horen we ineens: “BONK!” Een meisje staat naast haar fiets keihard te lachen. “Hoe- hoezo overkomt mij dit nou weer?” Hikt ze lachend. “Die poppetjes met die kubussen gaan er zó hard doorheen, waarom knal ik in dit slome tempo precies tegen dit paaltje?!”
In combinatie met mijn ‘eureka! Dit is een leuke anekdote voor op de blog’-gevoel, denk ik: ja. Kubuspoppetjes. That’s the word.
Kubuspoppetjes? Die is leuk gevonden, haha! Herkenbaar trouwens dat je je echt afvraagt hoe je iets zou moeten noemen. Ik schreef gisteren een artikel over een mee-eterverwijderaar en zat er nogal lang mijn hersens over te kraken hoe ik zoiets nou zou moeten noemen 😉
Romy schrijft over.. Op naar een stralende huid deze zomer!
Intrigerend…om de haverklap kubuspoppetjes op de Grote Markt voorbij karrend??? Wat vervoeren ze? Toch geen pizza’s ?
Ik zie jouw beschrijving filmisch voor me…foesh foesh, wéér een poppetje–
Auteur
Haha ja soms kan je daar zo lang over nadenken. Een vriendin appte vandaag: “fietskoerier noem je dat”, oja!! Woorden zijn leuk 🙂