1 – Manlief en ik zijn een weekendje weg. Lekker wandelen in het bos, heerlijk! Halverwege de heenweg (na 45 min) krijg ik het ineens heel warm. Ik ben mijn wandelschoenen vergeten. #nooo #fail #wegaanmaarnietterug #gelukkiglopenmijnlaarsjesooklekker (Laura)

2 – Als ik ooit mee zou doen met Heel Holland Bakt, zou ik standaard een imkerpak aantrekken. #overalwespen #geloofnietdatikmeegadoen #hhb (Dorinde)

3 – Ik heb mezelf zojuist bijna een rughernia bezorgd toen ik de kliko wilde openen. Flink bevroren. Na vijf seconden flink sjorren heb ik het maar opgegeven. De sinaasappelschilletjes liggen nu tevreden in de warme keukenprullenbak. (Laura)

4 – Ik roep regelmatig: “hé Dirk” of “hé Rover” tegen de katten als ik ze op schoot probeer te lokken. Als je je huisdier ‘Google’ noemt (of iets vergelijkbaars zoals Noodle), is dat heel grappig als je ook een Google Assistant in huis hebt. #heygoogle #neeikbedoeldejouniet (Dorinde)

5 – Als ik op het weerbericht de lagedrukgebieden zie, moet ik altijd denken aan lesauto’s hahaha. #moetjemaareensopletten (Dorinde)

6 – Terwijl ik mijn bakje tiramisu bijna op heb, realiseer ik me verschrikt dat ik keihard faal met Dry January. #oeps #dryjanuary #oprechtnietovernagedacht #valsspelen #tochmaaropgegeten #hihi (Laura)

Eind januari: het sneeuwt!! Daan en Laura gingen een weekendje weg en we hebben allemaal véél gewandeld. Wie weet krijg je nog wat lockdowninspiratie van onze huiselijke beelden, hihi.

Het is een uur of drie en mijn laatste lesuur is bijna afgelopen. Ik ben de leerlingen iets aan het leren over binaire getallen (schrijf 10011 als een decimaal getal. Weet jij het? 😉). Deze klas geef ik in het Engels les en ik merk dat ik na zo’n dagje online lesgeven best een beetje gaar ben. Ik moet me daarom iets beter concentreren op de taal, haha.

TUUUTUUUUTUUUU – TUUTUTU (ik probeer hier de Skype ringtone na te bootsen). WOW, haha! Midden in mijn les komt het hoofd van mijn vader groot in beeld die me op Skype probeert te bellen. Tijdens het lesgeven deel ik altijd mijn scherm, dus de leerlingen hebben hem ook even kunnen zien, hihi. Snel klik hem weg en ga ik door met de les (die vervolgens drie minuten later weer werd onderbroken door de postbezorger, haha). Met mijn concentratie is het deze les niet meer helemaal goed gekomen.

Het is dinsdag en ik ben vandaag weer op school aan het werk. Aangezien ik een examenklas lesgeef, is het voor mij noodzakelijk om op school te werken: deze leerlingen komen namelijk wel naar de fysieke les. Omdat we wel de 1,5 meter afstand moeten houden, geef ik les in twee lokalen. Je wordt er flexibel en creatief van, maar het is niet altijd makkelijk… 😉

Die ochtend start ik mijn online les met een derde klas. Ik heet ze welkom en vraag hoe het met ze gaat. Nadat ik al een tijdje bezig ben met mijn les, zie ik dat mijn batterij bijna leeg is. Ik praat door en pak ondertussen mijn tas erbij om de oplader te zoeken.

Ik graai door mijn boeken, agenda, spullen, maar voel niet het vertrouwe, lange snoer. Ik krijg het een beetje warm en deel mijn gedachten met de leerlingen. “Jongens, volgens mij heb ik een probleem…”

Ik ga na wat er vanmorgen gebeurd is: ik heb mijn tas omgewisseld. Shit. Mijn oplader zit vast nog in mijn andere rugzak. De rugzak die nog altijd onder het kaarsvet zit (zie deze blog, mocht je benieuwd zijn hoe me dit gelukt is ;)). 

“Goed, eh ik heb nog een paar procent. Gaan jullie aan de gang met deze tekst? Ik ga gauw een collega zoeken en vragen of ik een oplader mag lenen.” De leerlingen vonden het wel grappig en wensten me veel succes.

Het was nog een hele klus: ik heb een ander type laptop dan de meeste collega’s en alleen de examenklasdocenten zijn vanaag op school. Gelukkig trof ik een stagiaire die me een oplader kon lenen. PFIEW! Online lesgeven zonder stroom… dat gaat me toch niet gebeuren. 😉 

Dit weekend zijn Laura en Daan een weekendje weg en daarom passen wij op hun katten. (Ideaal, volgende week gaan wij een weekend weg, dus dan hebben we die credits vast opgebouwd). Echt een grote klus is het trouwens niet: ’s ochtends laten we de jongens naar buiten en aan het eind van de middag doen we ze weer naar binnen voor de brokjes. Vandaag besluiten we om naar ze toe te wandelen, zodat we meteen een lekker rondje buiten hebben gedaan.

“Kom, we lopen zo!” We hebben een nieuw pad vlakbij ons huis ontdekt. Het paadje loopt langs een stuk groen en we beginnen meteen te fantaseren dat we hier best zouden willen wonen later. “Je hebt wel veel inkijk als je hier woont.” We lopen door en zien dan iets HEEL raars, een beetje creepy zelfs wel. Eén van de huizen staat leeg, op één voorwerp na. Op de schouw staat een mega grote zwart-wit foto van een lachende man. Hij staart ons vrolijk aan. De toekomstige bewoner zóu natuurlijk een kunstenaar kunnen zijn die voorbijgangers wil laten ‘schrikken.’ Ik denk overigens dat die kans niet zo heel groot is, haha.. Misschien dat we dit huis in de toekomst even overslaan.