Om toch weer een beetje in te lopen op de terugblikken van vorig jaar, komt vandaag die van augustus ook meteen online!

Never dull tweets

– Opruimen deel 18. Ik loop al een uur met een rood haarbandje in mijn haar. #oja #weerwatgevonden

– Nadat ik na 10 min scrollen en zoeken uiteindelijk mijn bestelling heb doorgegeven, krijg ik de ijskoude mededeling: “dit restaurant bezorgt niet op uw postcode.” Grrr, ik had mijn adres net goed ingevuld, maar heb blijkbaar op ‘vorige’ geklikt. #etenbestellen #anticlimax

– Haha, ik ben al twee dagen op pad met tomatenpuree in m’n handtas. #vergeten #weekendboodschappen

– Laura wijst me de volgende ochtend op wat spelfouten in de blog. (Normaal controleren we elkaar altijd, maar ze sliep al). Ik reageer: “ong.” (…) “ehhh, omg.” #autocorrectir

– Niet raar opkijken als je straks een hamburger door de lucht ziet vliegen. #barbecuen #metwindkrachtzeven

– “Dit broodje is bedorven hoor, dat ga ik maar niet eten.” Daan kijkt vertwijfeld naar zijn eigen broodjes. Even later komen we erachter dat mijn broodzakje een banaan als buurman had in de tas. Er gaat niets boven een ongewenste bananensmaak aan je plakjes kaas ;).

Serieus? HAHA!

Meer dan een half jaar geleden heeft Thomas nieuwe schoenen gekocht: witte all-stars. Ook ik ben fan, ik heb al meerdere paren versleten! Het jammere is alleen dat ook onze katten fan zijn van deze schoenen. Dat wil zeggen: het is een erg leuk doelwit om de haarbal op te werpen. Het resultaat: een mega grote vlek op Thomas zijn nog niet zo oude witte schoenen.

Natuurlijk, ideaal is anders, maar op zich is het wel makkelijk schoon te maken met een doekje. Althans, als je dat vrijwel direct na de werp zou doen. Nu, meer dan een half jaar later, lukt het inderdaad niet zo goed om de vlek weg te boenen. Dan maar de wasmachine!

Thomas gaat het wel even regelen. Hij pakt een kussensloop, haalt de veters uit de schoenen, propt de wasmachine vol met handdoeken en vult vervolgens de kussensloop met beide schoenen. Allebei. Terwijl er maar op één een vlek zit. HAHA!

Het ritje wasmachine heeft de schoen prima overleefd, de vlek helaas ook nog wel een klein beetje. Nog maar een keer dan binnenkort ;-).

Prikkelige hobby

*Het gaat weer over borduren-alert*

Sinds ik ben gaan borduren, zijn er een aantal dingen gebeurd: mijn naald is een keer na een fanatieke steek afgebroken, ik ben mijn naald een keer kwijtgeraakt in de auto (noooooo) en heb tot twee keer toe een ontzettend scheve vlinder gemaakt, waar ik pas op het eind achter kwam en hem helemaal moest uithalen. Hoe heb ik dit niet gezien? Twee uur werk voor niks, hahaha.

Vanavond was toch wel het toppunt: de naald zat drie uur lang verstopt in mijn broekspijp. Huh?

Rije rije rije in een wagentje

“En dit is de logeerkamer.” Deze zin heb ik al best vaak genoemd tijdens een rondleiding door ons huis, maar daar was eigenlijk maar weinig van waar. Tot vandaag!

Ik ben in mijn eentje op weg naar de Ikea om een logeerbed te scoren. Ik heb de bus van mijn ouders opgehaald zodat het hele pakket in één keer mee naar huis kan. Ik besluit om twee keer af te rekenen en dus ook twee keer naar de auto te lopen met spullen. Lading één bevat de matrassen, kussens en matrashoesen. Lading twee is het bed zelf. De tweede lading was uiteraard een heel stuk zwaarder dan de eerste, maar met wat hulp van drie verschillende mensen (in de winkel, bij de draaideur en bij de parkeerplaats) is het me toch gelukt om alles in de auto te krijgen. Trots!

Wanneer ik de auto start, begint het best hard te regenen. Hij gaat al een tijdje mee, dus ik hoop altijd maar dat hij het gewoon blijft doen, haha. Zou toch sneu zijn als ik met mijn hele lading aan de kant van de weg in de regen zou moeten staan.

Het stoplicht is rood en ik druk op de rem. Wanneer het stoplicht op groen springt, begint mijn hart sneller te bonzen. Wat maakt de bus nou ineens voor herrie? Was  dat zware geluid net ook al zo? Op het moment dat ik toch een beetje ‘paniekeriger’ begin te worden, zie ik naast me een énorme uitslover staan met een hele zware motor. Aaaaaah ;-).

Een greep uit het leven van mijn joggingbroek

Het is zondagavond (bedtijd) en joggingbroek en spijkerbroek hangen samen aan de sierladder. “Psssssssssst, yo, Spijk!” Spijkerbroek hangt aan de onderste trede en trekt verstoort zijn pijp omhoog: “wat moet je? Ik was net lekker ingedut. Heb net drie uur lang gewerkt bij een etentje hè!” Joggingbroek reageert ongeduldig: “ja dat weet ik, maar ik ben zo excited. Morgen hoeft Laura niet weg en mag ik waarschijnlijk weer wat van de wereld zien! Die ladder verveelt behoorlijk snel.” Spijker grinnikt: “ik ben bang dat je pech hebt hoor, Laura moet morgen werken en dan gaat ze – met alle respect – niet in een joggin.. eh.. jou.. naar haar werk.”

Daar moest joggingbroek even over nadenken. Oja, bah, die maandag. Dat was hij even vergeten.

De volgende dag giert spijkerbroek het uit van het lachen. “Ben je nou blij? Lekker wat van de wereld zien hè!” Joggingbroek reageert mopperend: “ja, dit was nou ook niet helemaal de bedoeling. En jij maar droog meeliften hè! Wel leuk om echt eens buiten te zijn, normaal kom ik alleen in noodgevallen buiten, als ze even snel naar de kliko moet ofzo. Nu zijn we al tien minuten onderweg!!” Spijkerbroek grijnst: “ja, maar ondertussen ben ik droog en ben jij nat. Je bent zeker wel boos dat ze regenbroek niet heeft gepakt?” Joggingbroek: “boos? Nee joh! Ik vind het eerder sneu voor regenbroek. Die was vanmorgen toch aan het blèren van zolder, hoorde je dat?” Spijker klinkt medelevend: “ja! Ik ben hieeehieeeeeer en dat dan wel tien keer. Ik vond ook wel dat Laura best even naar zolder kon hoor. Ze keek nu alleen maar in de kast.” Joggingbroek: “ze wilde gewoon mij, ik snap dat wel hoor.”

‘s Middags loopt Laura af en toe langs haar tas en fluistert Spijkerbroek: “gaat ie nog daarbinnen, joh? Jij baalde zeker flink dat je snel droog was en die tas in moest… Heb je nog lucht?” Vervolgens citeert hij flauw: “ze wilde gewoon mij.” Joggingbroek mompelt: “ik hoop dat je een flinke vlek krijgt. Ik zie dat ze een perzik in de tas heeft… Je weet hoe het met je neef is afgelopen? Die ligt al minstens drie dagen in de wasmand. Just saying…”

Moet kunnen toch, eind september? 😉 Nog een kleeeeein beetje het zomergevoel vasthouden!

Never dull tweets

– Een vakantiehuisje vlakbij de kerk, eerst vond ik dat wel geinig. Elk kwartier weer het spelletje: “Bim! – Het is nu kwart over negen!” Nu ben ik echter een beetje teleurgesteld in de schattige dorpskerk. Het is 07:00 en hij is al minutenlang aan het loeien. #joebenwakker

– “Nou hier zitten we in ieder geval midden in het bos!” Twee seconden later houden de bomen op en rijden we op een gigantische open plek. “O.”

– “Waar zijn mijn onderbroeken-in-law?” Vraagt Dorinde droog. Ik vertaal het en begin keihard te lachen.

– We rijden op een landelijk stukje in het zuiden van het land. Vriend: “het ruikt hier een beetje poeperig.”

– Onze ‘gesprekken’ gaan vaak zo: ik zeg iets tegen mijn vriend, vriend (ondertussen bezig) reageert: “sorry?” Ik, geen zin om te herhalen: “wat verstond je wel?” Vriend herhaalt exact de zin. Reageert vervolgens niet inhoudelijk. Wie herkent dit?:’D

– Thomas: “mag ik zo een gezegde uitproberen?” Wijzend naar de broek van Laura waar twee vliegen op zitten. #hahamoestikevenovernadenken #tweevliegeninéénklap 

– Naast “loveyou” zijn onze volgende twee zinnen ‘s avonds in bed het meest frequent: “shit ik moet nog een blog schrijven” en “mag die bouwlamp uit?”

– “Welterusten allemaal!” [half uur later] WWWWWWOOOOEEMMMMMMMMM. #luchtbed #ffbijtanken #goedemorgenallemaal #vakantie #texel #DenBurg

– Zo veel leuke hoedjes en accessoires, krijg ik een bosaap outfit toegeworpen. #photobooth #beeldschoon

Titel: *insert hier iets gênants/knulligs*

In my defence: ik heb Frans gestudeerd, heb nooit meer echt iets met Duits hoeven doen en ik doe erg mijn best. Soms verwerkt het allemaal iets trager 😉

Het niveau van mijn Duitse conversaties:

1: Ik, tijdens een flink pittige wandeling tegen tegenliggers: “hallo!”

Tegenliggers: “hallo!” Duidelijk grappend: “is er hier een Kneipe?”

Ik, denkend: wat is in godsnaam een Kneipe?

Tegenliggers beginnen een heel verhaal en ik knik vriendelijk. Wapper af en toe wat met mijn hand: “warm ja!”, hopend dat ik de strekking van hun verhaal een beetje volg ;).

Kneipe blijkt later een kroeg te zijn. Ja ehhh ;).

2: Ober: “willen jullie wat drinken bestellen?”

Ik: “graag, hebben jullie alcoholvrije Radler?”

Ober, zeer snel: “nee, dat hebben wij helaas niet. Je hebt wel een keuze. Je kunt een normale Radler bestellen, of je neemt een mix tussen een alcoholvrij biertje en een Radler. Welke zou je dan willen?”

Ik: “ja graag.”

3: De gastvrouw van ons huisje belt aan en wijst naar een activiteitenprogramma: “hallo, morgen is er geen water.”

Ik: “O! Ehh, wat is dat?” (Kijkend naar alle activiteiten die er te doen zijn volgens het foldertje).

Vrouw articuleert heel langzaam: “Kein Wasser.”

O! Ja hehe, mag het kwartje zonder context even vallen? 😉

Met stapjes vooruit

Al bijna een jaar draag ik nu een fitbit waarbij mijn stappen worden geteld. Het lukt me vaak om de 10.000 per dag te halen, maar niet altijd!

Een fitbit speelt soms een klein beetje vals, omdat hij een ‘heftige armbeweging’ ook ziet als een stap. Zo ook vanavond, toen ik op de wc zat. Net op het moment dat ik een stukje wc papier wilde pakken, begon het feestje op mijn arm. Haha! 

Het geeft toch net wat meer voldoening als de 10.000 ‘tril’ gebeurt tijdens een wandeling :-).

De familie-app (mini-anekdotes)

In de app van mijn schoonfamilie komen regelmatig grappige mini-anekdotes langs. Soms over mijn zwager, schoonzussen of schoonmoeder, maar vaak ook over mijn neefjes (4 en 8). Ik heb een aantal van de mini-anekdotes verzameld en deel ze vandaag met jullie!

Vakantievoorbereidingen bij zwager en schoonzus:

“Schat, vang jij die slaapzak even op als ik dit naar beneden gooi? – Ja!” Zwager pakt telefoon en start met filmen. Schoonzus gooit vervolgens een slaapzak naar beneden die niet opgevangen wordt. Even later krijgen wij een super droog filmpje, hahaha.

Fotograaf

“H. (4 jaar) heeft met de tablet op de wc gezeten vandaag. Ik vind nu allemaal foto’s van prullenbakken, wasbakken, sokken en blote benen tussen mijn foto’s.”

Heuglijk nieuws 

Schoonmoeder: “Dat jullie het een weten. Ik ben vanmiddag met H. (4 jaar) getrouwd. Hij noemt mij nu mama en ik moet hem papa noemen. Hij trakteerde me eerst op worteltjes, spinazietaart en ei. En ook soep! En toen ik vroeg of we nog op huwelijksreis gingen, was zijn antwoord: “nee! We gaan nu die troep in de kliko gooien. Vervolgens hield hij de deur voor me open, dat dan weer wel.”

Boze droom

“Mogge!” roept Laura me toe. We slapen deze week in dezelfde slaapkamer. “Ja hoi. Ik heb over je gedroomd vannacht en het was verre van leuk.” Laura begint te lachen en kijkt me vragend aan. Ik begin te vertellen.

“Je was druk bezig met de was opvouwen en ik besloot je te helpen. Nadat ik de eerste broek had opgevouwen, vroeg je me vriendelijk doch dringend: “Dor, wil je daar mee stoppen?” Je had namelijk van een leerling van jouw school gehoord dat ik niet zo goed kan autorijden. Ik reageerde natuurlijk verontwaardigd. Ten eerste kent jouw leerling mij helemaal niet, ten tweede had je dat toch niet aan mij hoeven te vertellen?! Nou, daar was je het op zich mee eens. Je gaf aan dat je het inderdaad niet wilde vertellen, maar je wilde toch de stapel was niet in gevaar brengen.”

Koken, leuk om te doen, nóg leuker wanneer het voor je gedaan wordt! Bij ons thuis kookt Thomas meestal. En dan hebben we de ongeschreven ‘regel’ dat diegene die niet kookt, het aanrecht opruimt.

Deze zaterdag eet ik niet thuis omdat ik met vriendinnen heb afgesproken. Thomas eet wel gewoon thuis, een restje uit de vriezer. Toevallig gaat hij nu juist iets eten wat ik heb gemaakt: rode linzencurry. 

Wanneer ik vanavond eens op m’n telefoon kijk, zie ik het volgende appje: 

“Kun jij een reden bedenken waarom je een Tupperware bakje met eten bewaart in een ander Tupperware bakje met eten en het dan invriest?” Hahaha. Het ingevroren prakje (bah, vies woord) bleef kennelijk wel heel lang in vaste vorm in de pan zitten. Zat er gewoon nog een bakje omheen.

Thomas is ervan overtuigd dat dit mijn actie is, maar onze ongeschreven regel wijst toch echt een andere schuldige aan, haha. 

1 – Op school moeten de ramen open en mijn lokaal kijkt uit op de fietsenstalling. Soms is dat best irritant met veel herrie, maar het kan ook heel gezellig zin . Zo deed een leerling vandaag een goede poging tot operazangeres, hihi. (Dorinde)

2 – Van die leerlingen die “1 – 3” met hun rekenmachine berekenen. #istochnietefficientjoh (Dorinde)

3 – Even een middagtukkie doen in een voorverwarmd bed. #lovely #functionelekatten (Dorinde)

4 – Niet handig als er nog een beetje slagroom overblijft van een recept. Wel lekker. #warmechocolademelk #hetistenslotteherfst (Dorinde)

5 – We hebben een nieuw fonteintje voor de katten. En het klinkt ook echt als een fonteintje. Een volle blaas hebben terwijl je op de bank zit is dan dus echt niet handig, haha. #allesvoordekatten (Dorinde)

6 – In de derde klas heb ik vandaag een liedje over de passé composé laten horen. Lévensveranderend ;). Voor de leerlingen, maar zeker ook voor mij, hahaha. #Fransdocent #superraarliedje #situasétéàTahiti #zoekmaarop #graaggedaan (Laura)

7 – Het is nu ontstaan dat mijn leerlingen steeds een konijn op het bord willen tekenen. Mag van mij, maar dan moeten ze dat wel in het Frans vertalen. Elke les komt er nu een detail bij. Vandaag had het konijn een wortel. #lapin #carotte #benbenieuwdwaarditheengaat (Laura)

8 – Waarom nemen die “u rijdt te snel” bordjes überhaupt nog de moeite om uit te gaan? #snelweg #A4naarA5 #standaardtehard #iedereenhoor #stout (Laura)

9 – Met de zumba dansen we buiten op een sportveld. Heerlijk qua frisse lucht, helaas wordt het wel steeds sneller donker. Vanaf vorige week gaan de lampen aan en staan we in de spotlights. Moet je toch net even wat meer je best doen, haha. #goedinbeeld #kannietmeersmokkelen (Laura)

10 – Daan gaat dit weekend weg met zijn neef. Ik ga hem uiteraard missen enzo, maar ik kan nu wel eindelijk helemaal los met mijn nieuwe robotstofzuiger met dweilfunctie. (Daan stond niet zo achter de aankoop en wil er dus geen last van hebben). #cantwait #isditnormaal? #hihi (Laura)

Het is zaterdag, 7 uur ‘s ochtends en Daan en ik zijn onderweg naar mijn schoonzus Sandra. Even later stapt ze in de auto en rijden we door naar mijn schoonmoeder. Op naar dit gave avontuur, op naar Texel!

Ongeveer een jaar geleden kwam Sandra met het idee om te gaan parachutespringen. Daan (al eerder ervaring in Nieuw-Zeeland) wilde graag mee en zo boekten ze een sprong voor april. In verband met corona ging dit helaas niet door, maar vandaag – zaterdag 19 september – is het dan eindelijk zo ver! Mijn schoonmoeder en ik zijn gezellig mee voor de support ;).

In Den Helder wachten we op de boot van half 9. We stappen uit de auto en ondanks dat het nog best fris is, schijnt er al een lekker zonnetje. Achter ons stapt een gezelschap uit de auto en algauw blijkt dat zij ook onderweg zijn naar het parachutespringen. Het meisje in het gezelschap hoort op dit moment voor het eerst dat ze gaat parachutespringen – een cadeau voor haar verjaardag. We zagen een enthousiaste, maar licht angstige uitdrukking op haar gezicht verschijnen hahaha.

De overtocht naar Texel is anders dan ik gewend ben: we moeten in de auto blijven. Ook wel eens grappig om de navigatie van de auto dan over het water te zien verplaatsen ;). (Je moet wat, hè).

Even na negenen melden we ons bij het Paracentrum in De Cocksdorp. Precies op dat moment landen er een paar parachutes, echt gaaf om van dichtbij te zien! Wanneer we de receptie binnenlopen, spelen zich daar indrukwekkende beelden af. Mijn voeten beginnen flink te tintelen en ik voel me ineens héérlijk comfortabel als publiek, hihihi. Tijdens de uitleg wachten mijn schoonmoeder en ik buiten en we genieten van het lekkere (maar best frisse!) weer. Ondertussen volgen we de volgende groep springers. Het zonnetje staat nog erg laag en het is best een speurtocht om die stipjes in de lucht te onderscheiden.

Een man van in de 80 komt naast ons staan en vertelt vrolijk dat zijn vrouw laatst ook nog heeft gesprongen. Hij bewaakte de tas ;). Het sfeertje is heerlijk zen en over de speaker hoor ik liedjes als ‘Yeahhh, I’m still alive.’

Na een tijdje komen Daan en Sandra weer naar buiten. Ze hebben geleerd dat ze met hun nek naar achteren als een soort ‘banaan’ het vliegtuig uit moeten springen. We kletsen nog even, maken nog een ‘zekerheidsfoto’ (haha) en vervolgens worden ze opgeroepen om te verzamelen. Ze krijgen hun ‘tuigje’ om, krijgen de laatste uitleg en vervolgens lopen ze het veld op, waar ze hun ‘springpartner’ zullen ontmoeten (ze springen uiteraard niet alleen haha). Op naar het vliegtuigje! “Doei!” Fun fact: het meisje van de boot springt in hun groep mee. Aan boord is ook nog een vrouw die vanaf 9000 ft (ongeveer 2.7 km) zal springen. Vanaf 13000 ft (zo’n 4 km) zullen Daan en Sandra springen.

Mijn schoonmoeder en ik installeren ons in de kuipstoeltjes, zo hebben we straks mooi zicht op de sprong. Rond 09:50 stijgt het vliegtuigje op en we houden ze nauwlettend in de gaten. Spannend hoor!!

Na zo’n 6 minuten zien we iets uit het vliegtuig vallen. “Daar gaat de eerste!” Het zwarte stipje zoeft door de lucht en op een gegeven moment zien we de parachute openvouwen. Zo gaaf om van onderen mee te maken! Ze zoeft door de lucht en wij focussen ons weer op het vliegtuig, dat ondertussen verder klimt. Elk moment nu…. spannend!

“JA! DAAR!” Daar gaat er weer een! We weten dat de sprong vanaf deze hoogte een vrije val heeft van zo’n 60 seconden. Dit ten opzichte van 30 seconden vanaf 9000 ft, best een groot verschil! Na het eerste stipje verschijnen daarna ook de volgende twee. Zoeffffff, wat gaat dat hard! Ze moeten het zó leuk hebben!

Wanneer uiteindelijk alle parachutes zijn uitgeklapt, haal ik net even wat relaxter adem, hahahaha. Ze hebben allemaal ook een externe springer bij zich die filmbeelden van ze maken. (Gelukkig maar, blijkt later hihihi). In de lucht zien we een paar interessante manoeuvres voorbijkomen, alsof ze dansen in de lucht.

Sandra komt als eerste dichterbij, ik herken haar aan haar witte trui. Ze zwaait enthousiast naar ons en het ziet er zo leuk uit! Bij het landen strekt ze haar benen en ze komt keurig weer neer. Yes, dat is één. Ik heb alles gefilmd, top.

Daarna volgt Daan! Ik zet mijn camera weer aan en zwaai vrolijk naar hem. Z’n lange benen bungelen in de lucht, haha. Hij klinkt enthousiast en ook hij landt even later weer keurig op de grond! Op het moment dat ik mijn camera uitzet, zie ik dat ik op dat moment juist begin met filmen. Oei, ehhhhh, daar is iets niet goed gegaan. Godzijdank hebben we niet alleen ingezet op mijn filmpje, hahahaha. Mijn filmpje van Sandra is wel goed gelukt en achteraf is dat ook helemaal prima, haha.

Mans lopen ze even later het veld weer af. Ze kijken zo blij en ze vonden het fantastisch! “Dit durf jij ook wel hoor!” Daan legt uit dat het niet echt een hoogtevreesdingetje is, omdat het eiland net een schilderij is. Het besef van hoogte is dan toch minder heftig dan op een kerktoren bijvoorbeeld. Ze vertellen enthousiast: ze konden Amsterdam zien liggen, het uitzicht was fantastisch en… geen koude tanden! (Dat herinnerde Daan zich van Nieuw-Zeeland, maar dat was nu niet het geval door het mondkapje, haha).

Daan, Sandra, misschien willen jullie nog een gastblogje schrijven over de sprong zelf? 😉

De rest van de dag hebben we nog heerlijk op Texel doorgebracht. Op het strand lekker koffiegedronken, in De Koog op het strand gewandeld en geluncht bij Paal 21.

Een memorabel dagje!!

Daan & Sandra, jullie zijn stoer en ik ben trots op jullie! De volgende keer springen we mee ;).