Stiekem laat ik natuurlijk het liefst allemaal trouwjurkfoto’s zien… Maarja. 😉







Haha, dit zagen we aan de weg staan. Een originele manier om eieren te verkopen!
Stiekem laat ik natuurlijk het liefst allemaal trouwjurkfoto’s zien… Maarja. 😉
Haha, dit zagen we aan de weg staan. Een originele manier om eieren te verkopen!
Een paar weken geleden verschenen een paar BNers poedelnaakt op televisie. Het doel van deze actie was het vragen van aandacht voor prostaat- en teelbalkanker. Very goeie actie of course ;-).
“Heb je het gezien?” Vraagt een vriendin me. Ik moet haar mededelen dat ik de show helaas gemist heb. “Haha, nou ik wilde het dus wel kijken.” Vertelt ze. “Ik ben alleen niet zo handig met de instellingen van mijn televisie. Precies op het moment dat de kleren uitgingen, sprong mijn tv op kinderslot.” HAHA.
Met onze mentorklas (3 havo) hebben we het de laatste weken veel over hun profielkeuze en de vervolgopleidingen. Bij ons op school is het verplicht dat ze in dit leerjaar meedoen aan een beroepenmeeloopdag. Dit houdt in dat ze één dag met een beroep naar keuze mee zullen lopen om zich zo alvast te oriënteren op de arbeidsmarkt.
Mijn co-mentor neemt het woord en vertelt wat wij na afloop graag in de presentatie van ze willen zien. Hij legt hier heel beeldend uit: stel, jij hebt meegelopen met kinderopvang Het huilende zonnetje, dan begin je natuurlijk met het beschrijven van de dag. (Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meer zeker weet wát hij hier qua exacte woorden zei. Ik was namelijk flink afgeleid door een meisje vooraan dat het uitproestte bij de naam van deze fictieve kinderopvang).
Wanneer iemand de slappe lach heeft en je kunt je daar in verplaatsen, is het heel moeilijk om je eigenlijk lach in te houden. Heel vervelend wanneer je eigenlijk je verhaal moet doen ;). Na afloop heb ik mijn co-mentor gecomplimenteerd op zijn creativiteit, hahaha.
Ik ben een formatieve evaluatie van 3 vwo aan het nakijken. Zo’n evaluatie lijkt op een gewone toets, maar ze krijgen er nu geen cijfer voor. Wel geef ik bij elke leerling aan hoeveel fouten ze hebben gemaakt.
Na een aantal toetsen gehad te hebben, word ik altijd een beetje suf. Eigenlijk zou ik dan even pauze moeten nemen. Toch besluit ik om door te gaan.
“Wow, deze heeft het echt goed ged- OH!” Hahaha. Aha. Ik heb zojuist een paar minuten verspild aan het nakijken van mijn eigen uitwerkingen. De uitwerkingen die ik al een uur als antwoordblad gebruikt heb.
Tijd om even te stoppen.
Naast het onthouden van de grappige anekdotes, zie ik de blog toch ook echt wel als een soort dagboekje. Vandaag is er sprake van een belangrijke mijlpaal om bij stil te staan!
Na een tijdperk van bijna twaalf jaar was het gisteren mijn laatste werkdag bij mijn werk op de maandag. Een fijn bedrijf waar ik de laatste jaren met veel plezier op het kantoor heb gewerkt.
De collega’s hebben me heel liefdevol toegesproken en de combinatie “jammer, maar begrijpelijk” is nog nooit zo vaak gezegd. Met mooie cadeaus en een volgeschreven kaart liep ik er om 17:00 de deur uit. Daar wachtten Dor en Daan me op, om vervolgens gezamenlijk nog even te proosten op dit moment!
Het is heel erg dubbel: ik heb veel zin in de rust die ik (voornamelijk in mijn weekend!) zal krijgen, maar ik ga de collega’s en de variatie in het werk missen.
Time to move on!
Leuk detail wel: Ik kan nu op de maandag de hele dag ongestoord mijn trouwschoenen gaan inlopen 😉