Neverdullmoments

Voornemens gone wrong

De laatste tijd gingen die paaseitjes, chips, crackers en wijntjes er wel erg gemakkelijk in. Dat het vervolgens vorige week vakantie was, hielp ook niet mee. Tijd om weer even wat beter op te letten! Zo begon mijn dag gisteren heel goed.

Het is dinsdag en voor mij weer de eerste schooldag na de vakantie. Qua tussendoortjes heb ik een sinaasappel, snoeptomaatjes en een pakje droge crackers mee. Mijn laatste les duurt tot 14:00 en ik besluit om op tijd naar huis te gaan. Enerzijds vanwege de wifiproblemen op school, anderzijds vanwege het mooie weer. Thuis nog even gauw die lessen voorbereiden en hop, nog even gezond naar buiten!

Wanneer ik thuis na een klein uur mijn computer dicht doe, besluit ik om naar het dorp te fietsen. Sinds kort gebruik ik de app Storytel, een app waarbij je naar boeken kunt luisteren. Een aanrader voor in de auto of op de fiets! Ik stop de oortjes in mijn oren en luister verder naar het boek van Simone van der Vlugt. Ondertussen fiets ik richting het dorp, waar ik een sleutel bij laat maken, kattenvoer haal en wat boodschappen haal voor de risotto van vanavond.

Wanneer mijn tas volgeladen is, fiets ik vrolijk weer naar huis. Heerlijk zo, een boek luisteren en ondertussen genieten van de zonnestralen!

Eenmaal thuisgekomen besluit ik om met het eten te beginnen. Het is inmiddels vijf uur en dan kan ik mooi op een burgerlijk tijdstip eten ;). Al luisterend naar het verhaal, zet ik de ingrediënten klaar. Ik vul de waterkoker voor de bouillon en pak een snijplank om de ui te snijden. Wanneer ik het pak met risottorijst uit het kastje haal, valt het me op dat hij wel erg licht is. Ik zet het pak het op de weegschaal en zie dat er lang niet genoeg in zit voor twee personen. Nee hè! Ik staar naar mijn aanrechtblad vol ingrediënten. Ik moet toch echt meer rijst hebben om verder te gaan. Ik moet nog een keer naar de supermarkt. Gefrustreerd pak ik het pak chips en eet ‘in trance’ een paar chipjes. Nee, stoppen nu! Je was zo goed bezig!

Ik stap mijn auto in (ik heb geen zin meer om weer te fietsen) en zet Storytel weer aan. Ik rijd naar de Jumbo en koop een pak risottorijst. Ach, zo met het luisterboek in de auto is het niet eens zo’n vervelend ritje.

Thuis neem ik een slok van mijn glas spa rood, die nog halfvol was toen ik naar de supermarkt ging. Ik begin te koken en nadat ik de uitjes heb gefruit, gooi ik de risotto en even later ook wat wijn in de pan. Ik mag van mezelf één klein bodempje en ik schenk het in een ander glas. Als ik er nu rustig aan nip, merk ik niet eens dat het maar een klein beetje is en ben ik toch nog goed bezig.

Na een minuut of tien pak ik met een vork wat risotto en ik proef of de risotto al een beetje gaat aan het worden is. Omdat de korrel door de bouillon best zout smaakt, wil ik het wegspoelen met een slokje spa rood. Ik zet het glas aan mijn mond en klok het naar binnen. Wanneer ik het drinken in mijn mond heb, begin ik te lachen. Uiteráárd pakte ik het verkeerde glas en ben ik nu in een klap door mijn wijn heen.

“Kijk, een dartbord!”

Het is heel wat jaren geleden dat ik samen met Laura, mijn ouders en kennissen van mijn ouders op een kermis in de buurt van ons dorp ben geweest.

(…..)

Laura en ik hebben zojuist touwtje getrokken en mogen allebei een prijsje uitzoeken. Ik vind het altijd lastig om te kiezen: zo veel leuke dingen om te ‘winnen!’ Mijn vader besluit om een handje te helpen. Thuis hebben we op de koelkast een magnetisch dartbordje, waarbij ik regelmatig pijltjes gooi. En dan vind ik het heel leuk om alle punten steeds bij elkaar op te tellen. Toch is zo’n magnetisch bordje niet alles: de pijltjes vallen regelmatig van hun positie af. Enthousiast roept mijn vader dan ook: “kijk Dorinde, daar hangt een dartbord! Daar kunnen we verder mee oefenen.” Ik twijfel en kijk nog eens naar alle prijsjes. “Nee.” Zeg ik beslist. “Ik wil handboeien.”

Achteraf voelde ik me een beetje schuldig: zo veel leuker om samen met mijn vader te oefenen met darten en rekenen dan het steeds maar opnieuw gevangen nemen van handen. Later is het gelukkig toch nog goed gekomen: geen politieagent, maar een wiskunde docent ;-).

Die zag ik niet aankomen!

Afgelopen weekend ben ik met mijn schoonfamilie een weekendje weggeweest in Groningen. Op zaterdag hebben we een dag gewandeld op Schiermonnikoog: een sportieve en zonnige dag!

Na een heerlijk weekend vol lekkere etentjes, spelletjes en gezelligheid, rijden we op zondagochtend weer terug naar huis. Halverwege de afsluitdijk zit een klein restaurantje waar we nog een kopje thee gaan drinken om het weekend mee af te sluiten. Na mijn kopje thee moet ik naar de wc en ik vraag aan de serveerster of de wc hier in het gebouw zit. “Nee, we hebben tijdelijk dixi’s buiten staan.” Hmm, misschien kan ik het nog wel ophouden.

Wanneer we even later buiten langs de dixi’s lopen, laat mijn blaas weten toch wel graag geleegd te worden 😉 Ik haal diep adem en leg mijn hand op de deur van de dixi om hem open te maken. Op dat moment komt er echter een man uit de Dixi gestapt en ik slaak een kreetje van schrik. De man reageert door (nep) mee te gillen en we schieten allemaal in de lach. Met wat hartkloppingen van mijn kant, dat wel 😉

In de put zitten

Vandaag heb ik met vrienden afgesproken in Eindhoven om weer eens bij te kletsen. We kennen elkaar van de opleiding in Maastricht en hebben op een plek ‘ergens halverwege’ afgesproken. Het is fantastisch weer en daarom gaan we heerlijk op een terrasje buiten zitten. De tafel waar we met zijn allen kunnen zitten staat nog in de schaduw, maar we zien dat de zon bijna achter de gebouwen tevoorschijn komt. Top!

Terwijl ik aan het vertellen ben hoe het met me gaat, schuif ik mijn stoel naar achteren. Op straat lopen mensen langs die me lachend aan kijken. Nog net op tijd zie ik dat ik absoluut niet kan gaan zitten: er is zojuist een stoelpoot verdwenen in de put die in de stoep van de straat zit. HAHA.

Mocht je ‘geschrokken’ zijn van de titel, die geldt hier dus alleen letterlijk en niet figuurlijk! 😉

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #91

Op Twitter kun je met weinig woorden een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Ik word altijd een beetje nerveus als er een enorme groep vogels overvliegt terwijl je op de fiets zit. #nietpoepennietpoepen (Dorinde)

2. Ik fiets ook als het even kan met een grote boog om lantaarnpalen heen als daar een vogel op zit. #traumavanvroeger (Dorinde)

3. Een citroen uitersten terwijl je een klein snijwondje op je hand hebt. #auw #papiersneetje (Dorinde)

4. Naai ik eindelijk eens een keer iets (een panty, voor het jurkje bij het diner van vanavond), vergeet ik hem vervolgens in mijn koffer te stoppen…. #weekendjeweg #underdressed #zohatelijkhaha (Laura)

5. Noooooit in een houten hutje het plafond gaan inspecteren vlak voordat je gaat slapen. #spinnen #brrr (Laura)

6. Keiharde lol om een teddybeer in de kringloopwinkel. Hij was echt gigantisch en had wel drie onderkinnen. De verkoper liep verdedigend lachend langs: “het is een theemuts, dat hoort!” (Laura)

7. Wie is de mol terugkijken is gevaarlijk! De tv werd aangezet precies tijdens het eliminatiemoment #aaaaaah #zappen (Dorinde)

8. Gaat ie precies voor het beeld staan als de schermen getoond worden! #boyfriend #opskuuve #wieisdemol (Dorinde)

9. Zeven foto’s laten maken en dat er dan ééntje ‘best oké’ is. Zo fotogeniek zijn mijn vriend en ik. Dat wordt wat met de bruiloft 😉 #graagfotograafmetphotoshop (Laura)

10. Schoonzus loopt rondjes in de blokhut om haar stappenrecord te verbreken. #Dagjeschiermonnikoog #netniet #30000stappenhalen #nog150 #gozus (Laura)