Na een zeer geslaagd avondje sushi (met een wel héél bijzondere man achter ons die om de vijf minuten in het gezicht van zijn vrouw toeterde met een feesttoeter om er zeker van te zijn dat het héle restaurant wist dat ze vandaag 50 is geworden), lopen we naar de desserts. We pakken heerlijke cakejes en lekker fruit. Na de eerste ronde maakt mijn zus aanstalten om nog wat fruit als toetje te halen: “wil iemand nog een froetje?!”
Een wat slaperig ogende man stapt één halte voor het eindstation in de trein. Een andere man herkent hem en spreekt hem aan: “huh, waarom stap jij nou hier in? Je werkt toch in Amsterdam?” De man haalt schaapachtig zijn schouders op en antwoordt: “ja, ik was vlak voor de eindhalte in slaap gevallen en toen reed de trein alweer terug.”
Ik weet niet wat ik grappiger vind: het feit dat deze man door zijn halte heen is geslapen, of de man naast mij die daardoor in een zéér aanstekelijke lachstuip is beland, hihihi.
Er gaat niets boven een glimp van Albus Perkamentus op de vroege woensdagochtend! Gedurende twee seconden waande ik me in de magische tovenaarswereld, om vervolgens mijn ogen weer op de weg te houden. Op naar het werk!
Wanneer je “doeg!” zegt en verwacht dat de caissière “fijne feestdagen” antwoordt, maar eigenlijk “tot ziens” zegt en jij haar al vrolijk “hetzelfde!” wenst. Oeps.
Iedereen kent wel die filmscène, waarbij er bij een koud watertje eerst met de grote teen gevoeld wordt of het water niet te koud is.
Iedereen met katten herkent wel die mysterieuze, slijmerige haarballenplasjes op de vloer.
Vanmorgen liep ik zonder lenzen door het huis en beleefde mijn grote teen beide substanties/scènes in één minuut. Just lovely.