’s Ochtends kondigen ze het op het journaal al aan: vandaag gaat het onweren in Nederland. Vooral in het zuiden en het oosten van het land zal het losgaan, maar ze beloven dat het in de loop van de dag ook richting het noorden zal trekken.
Ik heb altijd al van onweer gehouden. Het is spannend en onheilspellend en het voelt binnen altijd ontzettend knus en gezellig.
De telefoon gaat nog niet één keer over of we hebben al op het knopje hands-free gedrukt. Gezamenlijk begroeten mijn zus en ik onze docente Nederlands: onze mentrix. Vol vreugde roept ze hard: “Nou, dames ik mag jullie feliciteren hoor, fantastisch!” Onze gezichten stralen direct: we zijn geslaagd voor het VWO! Dan vervolgt onze mentrix: “Maar eh Laura, wat heb je toch met Nederlands gedaan? Je hebt het allerlaagste cijfer van iedereen!”
Die dag heb ik vast wat nieuwe spiertjes in mijn gezicht geactiveerd: de emoties vreugde, schaamte, trots en verbazing wisselen elkaar als een knipperlicht af. Toch is er één overheersend gevoel: vrijheid!!
Voor alle examenkandidaten wens ik dit gevoel ook toe. Vrijheid. Of was het nou vreihijd?
Samen met mijn zus loop ik in de straten van Alkmaar. We zijn onderweg naar een Grieks restaurant waar we vanavond een bedrijfsuitje hebben. Zoals altijd kletsen we over van alles en nog wat. Een vrouw loopt schuin voor ons en heeft precies hetzelfde tempo als dat wij hebben. Zo’n 300 meter lopen we gelijk op, totdat de vrouw ineens naar rechts schiet: “o oeps!” Giechelt ze een beetje in zichzelf. Ha! Deze dame was duidelijk aan het meeluisteren, want ze liep zo haar eigen huis voorbij!
(2014) Ik zit in het derde jaar van mijn opleiding Frans en inmiddels kan ik de taal al op een leuk niveau spreken. Binnenkort heb ik een mondeling waar ik met twee docenten over de door mij gelezen boeken zal praten. Deze laatste weken ben ik dan ook druk met het lezen van alle verschillende verhalen.
In de trein naar huis pak ik dan ook weer mijn Franse boek erbij. Het speelt zich af in de achttiende eeuw en inmiddels zit ik lekker in het verhaal. Ik merk het dan ook niet zo als er bij station Zaandam iemand naast me komt zitten.
Tot het ineens hoopvol en enthousiast naast me klinkt: “Tu es française?!” Verrast kijk ik haar aan. Hoe toevallig is het dat er een Franstalig meisje naast me gaat zitten en dat ik dan uitgerekend een Frans boek aan het lezen ben! Ik leg haar uit dat ik Nederlandse ben, maar dat ik Frans studeer. We kletsen over en weer en het blijkt dat we heel erg bij elkaar in de buurt wonen. We wisselen nummers uit: het begin van een leuke vriendschap!
