Op maandag 25 maart is onze lieve Mees geboren! Het is een heel lief mannetje en Marthe is een trotse grote zus :).

Wanneer je met een kinderwagen loopt, levert dat soms best wat voordelen op. Sowieso kun je álles wat je koopt in de wagen proppen en hoef je nooit meer echt te sjouwen. (Dat gaat over een paar jaar echt weer tegenvallen, haha). Daarnaast word je veel vaker gedag gezegd tijdens een wandeling, wat ik altijd wel gezellig vind. Bejaarde dames kijken vertederd naar Marthe, de oude mannetjes nemen hun hoed af.. Nee ok, dat laatste is ook weer wat overdreven ;-).

Ook valt het me op dat ik bij het oversteken vaak voorrang krijg. Meestal gaat dat op een hele relaxte manier. Ik sta te wachten, zie dat een auto vaart mindert en er wordt vrolijk gezwaaid en geseind. Ik bedank, begin te lopen en dan gaat de dag weer gewoon verder. Deze keer ging dat net even anders.

Ik ben niet áltijd goed aan het opletten of ik wel of geen ‘onterechte’ voorrang krijg, soms kijk ik ook gewoon even een andere kant op. Deze keer had ik dus niet gezien dat iemand me voor wilde laten. Wat mij betreft is het helemaal prima om gewoon even te wachten, bij de oversteek is namelijk geen zebrapad. Er stopt een auto vlakbij ons en ik schrik er een beetje van. Ik zie een vrouw héél boos en wild naar me wuiven. Achter haar staan ook wat auto’s te wachten. Het wuifgebaar is inderdaad een ‘ga maar oversteken’ gebaar, dus daar maak ik dan ook maar gebruik van. Het idee was lief, de uitvoering – inclusief extra hartkloppingen aan mijn kant – was iets minder geslaagd, haha.

Deze ochtend ga ik “Nederland in Beweging” doen, ik hoop natuurlijk dat Aukje mee gaat doen.

Hmm, nou… ze staat naar me te kijken met een blik van “Dream on, oma”, dus ze gaat in een stoel zitten om te kijken naar de mensen die wel fanatiek meedoen op tv.

Na een tijdje komt ze weer bij me staan. Precies op het moment dat ik wat balansoefeningen sta te doen, begint ze tegen me aan te duwen. Ik begin te wankelen en geef aan dat ze dat beter niet kan doen. Even later ben ik mijn kuiten aan het rekken, waarna ze er gauw op gaat zitten en zich aan mijn been vastklemt. Zucht! 😉

Afijn… ik ga het volgende week gewoon weer proberen!

Ondanks dat we in 2023 amper een blog hebben gedeeld, hebben we wel af en toe momenten opgeschreven waar we ooit nog iets over konden bloggen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want mijn geheugen is echt wel anders dan tien jaar geleden, haha.

In de periode dat Marthe net begon met hapjes, was ik lekker bezig met het zelf bereiden van die hapjes. We gebruikten ook wel af en toe een potje, maar het had niet onze voorkeur (en belangrijker nog: ook niet die van Marthe). We hebben een babycook die eten kan stomen én fijnmalen, ideaal. Je kunt er gewoon enkele groentes in gooien, maar je kan er ook ‘maaltijden’ van meerdere ingrediënten mee maken. Op google kun je genoeg inspiratie vinden.

Zo kwam ik toen een artikel tegen waarin stond: “Er kan eigenlijk niets misgaan bij het bereiden van een aardappel in de babycook”. Kijk, dat zijn de berichten die je graag leest. Ik weet ook nog goed dat ik daarna heel beteuterd zat te kijken naar de derrie die ik voor Marthe had gecreëerd. Super melige, ongare aardappel, wél lekker fijngemalen.

Wanneer baby 2 straks toe is aan hapjes zal ik nog eens een poging wagen ;-).

Soms vinden we het leuk om op een weekenddag rond 16:00 een ‘borrelmomentje’ te plannen. Voor mij is dit vanwege mijn zwangerschap natuurlijk een 0.0 biertje of gewoon lekker een frisje met wat lekkers erbij. Aukje hobbelt er vaak gezellig omheen, heel huiselijk! Je ziet de setting vast voor je. 😉

Soms spelen we een spelletje (Keer op Keer 2 & Clever zijn favoriet!) en soms zijn we aan het puzzelen in een puzzelboekje, heerlijk. Zo ook vandaag!

Op een gegeven moment staart Daan wat gefrustreerd/beteuterd naar de oplossing van zijn kruiswoordpuzzel:

“Ik snap het niet meer, Lautje.

Visveel.

Wat is nou weer visveel.”

Ik kijk naar zijn uitkomst en schiet in de lach.

“Visueel, schat”. Hij kan z’n eigen handschrift niet lezen. De ironie. 😉