Helemaal goed bezig zonder zweethandjes totdat de deur opengaat en de vorige cliënt de kamer van de tandarts uitstapt. Voordat ik het spontaan ontstane zweet aan mijn broek heb af kunnen vegen, staat de tandarts al met een brede muhahaha-glimlach op mij te wachten. Ik spits mijn oren om te horen of ik een soppig geluidje hoor bij het geven van de handdruk (als het dan toch moet, dan maar een lekker gedetailleerd, vies blogje erover), maar het eventuele geluid wordt overstemd door een: “Zo, daar zijn we weer hè.” Oepsie.