Even geen gezellige anekdote, maar een ode aan social media

Dit weekend ben ik met mijn familie gezellig op Texel, waar we in een vakantiehuis met grote tuin logeren. In de namiddag komen we aan in het huis en ik werp een blik op de tuin. “Hee, wat leuk: een kat!” Kattenliefhebber als ik ben, loop ik er op af om hem even te aaien. Direct valt het me op dat het niet zo goed gaat met het katje. Hij reageert niet op mijn aanrakingen en plotseling begint hij heel schel te janken.

Ik besluit om in de straat aan te bellen bij de buurhuizen: misschien weten zij wel van wie dit zielige beestje is. De buren weten helaas van niks en ook voorbijgangers zeggen hem niet te kennen.

Het katje is inmiddels een beetje de struiken in gekropen: voor katten is dat wel een teken dat hij op z’n eind is. Het is echt sneu om te zien, maar veel kunnen we er ook nu niet echt aan doen.

Op een gegeven moment krijg ik een ingeving om eens op Facebook te kijken: misschien heeft iemand hem wel als vermist opgegeven. Na even wat gescrold te hebben, kom ik inderdaad een foto van de rode kater tegen. Al een maand vermist. We checken het gezichtje van dit katje met de foto en we concluderen dat het inderdaad om dezelfde gaat.

Snel bel ik het nummer dat erbij staat en de eigenaresse neemt op. Helaas is ze vanavond op Den Helder en kan ze niet meer met een boot mee. Ze vraagt ons of we hem alsjeblieft naar de dierenarts willen brengen, daar kennen ze haar. Natuurlijk!

De dierenarts onderzoekt het katje en concludeert dat er niets meer aan te doen is. Na even telefonisch overlegd te hebben met het baasje, besluiten ze dat het het best is om het katje in te laten slapen. De eigenaresse is ons dankbaar dat we ons zo hebben ingezet. Ik kan alleen maar hopen dat iemand dat andersom ook voor mijn katten zou doen!

Hierbij dus een oproep aan iedereen: zie je iets geks met een kat of een ander dier? Kijk even op Facebook: wie weet is er iemand naar hem op zoek.

Liefs uit Texel!