Het is vrijdag en ik heb een klein wondje op mijn nek. Goeie openingszin, of wat?! Mijn pleister zit helaas precies op een ‘scharnier’ in mijn nek, waardoor hij steeds loslaat. Zo ook vanavond. Omdat ik er zelf niet goed bij kan, vraag ik mijn zus om hulp. “Dor, kun je voorzichtig een nieuwe pleister opplakken?” Mijn zus staat op: “jahoor!” Ze pakt de pleister en beweegt hem richting mijn nek. “AU!” Ik veer overeind en we schieten allebei hard in de lach. Mijn zus heeft me zojuist een mega schok gegeven, precies op mijn wondje. “Misschien heb ik hem nu wel dichtgeschroeid.”