Het is zaterdagavond, dé avond van de finale van ‘Wie is de mol?’. Mijn zus en ik besluiten om eerst lekker uit eten te gaan. Omdat we er absoluut niet vroegtijdig achter willen komen wie de mol is, nemen we wat voorzorgsmaatregelen. “Okee, telefoon op vliegtuigstand! Zorg dat je geen tv’s van andere mensen kunt zien op de terugweg!”

Het is een goede avond. De sushi (uiteraard) smaakt heerlijk en we hebben een leuk vooruitzicht op de planning: het terugkijken van de finale. We vragen de ober om de rekening en maken ons klaar om te gaan. En dan hoor ik het. “Olcay.” Achter ons zit een groepje jongens te eten en één van deze leukerds (grrr!) vindt het nodig om de naam van een kandidaat te noemen om 21:32.

Verontwaardigd draai ik me om. “Nooo, dit soort dingen moet je niet in het openbaar zeggen!” Een vriend van hem geeft me groot gelijk en roept als goedmakertje snel de namen van de andere twee kandidaten. Zo van, dan kan het iedereen nog zijn.

Met een dubbel gevoel kijken we de finale terug, waarbij ik gelukkig toch nog verrast word over de uitslag. Maar toch: volgende keer nemen we geen risico’s en bestellen we de sushi ;-).