Die zag ik niet aankomen!

Afgelopen weekend ben ik met mijn schoonfamilie een weekendje weggeweest in Groningen. Op zaterdag hebben we een dag gewandeld op Schiermonnikoog: een sportieve en zonnige dag!

Na een heerlijk weekend vol lekkere etentjes, spelletjes en gezelligheid, rijden we op zondagochtend weer terug naar huis. Halverwege de afsluitdijk zit een klein restaurantje waar we nog een kopje thee gaan drinken om het weekend mee af te sluiten. Na mijn kopje thee moet ik naar de wc en ik vraag aan de serveerster of de wc hier in het gebouw zit. “Nee, we hebben tijdelijk dixi’s buiten staan.” Hmm, misschien kan ik het nog wel ophouden.

Wanneer we even later buiten langs de dixi’s lopen, laat mijn blaas weten toch wel graag geleegd te worden 😉 Ik haal diep adem en leg mijn hand op de deur van de dixi om hem open te maken. Op dat moment komt er echter een man uit de Dixi gestapt en ik slaak een kreetje van schrik. De man reageert door (nep) mee te gillen en we schieten allemaal in de lach. Met wat hartkloppingen van mijn kant, dat wel 😉

Weekendje Londen! (Deel 3)

Wanneer we even later bij het restaurant aangekomen zijn, kijken we elkaar even aan. “Haha, gaan we hier echt naar binnen?”

We besluiten van wel. We hebben het restaurant net gevonden, nu gaan we naar binnen ook! We bellen aan (haha ja) en er komt direct een vriendelijk Japans meisje naar de deur gelopen. “Hello, two persons? Follow me!” Enthousiast lopen we achter haar aan en ze gaat ons voor op een trap naar beneden. Al gauw zie ik een spektakel dat ik nog nooit eerder heb gezien. Het is bomvol beneden in het kleine zaaltje. In totaal zijn er 5 tafelbladen die op zo’n 30 centimeter boven de vloer uitkomen. Het lijkt net of de mensen alleen maar rompen hebben, omdat ze met hun benen in een gat onder de tafel zitten. Wat grappig!

De serveerster loodst ons naar een tafel achterin de ruimte waar al een paar mensen zitten te eten. Het is de bedoeling dat we er direct naast gaan zitten, zodat er zo efficiënt mogelijk met de ruimte om kan worden gegaan. Om bij mijn plek te komen, moet een vrouw eerst uit haar ‘gat’ om ruimte te maken. Gelukkig lacht ze vriendelijk naar me en staat ze al op om ruimte te maken. Oké, van die prosecco’s moet ik best een beetje naar de wc, maar ik stel dat wel nog even uit. 

De serveerster legt ons uit hoe hun concept werkt en we kiezen verschillende sushi’s uit om samen te delen. Heerlijk, I love sushi. Éen tip geef ik je wel mee: bestel nooit groene ijsthee in een Japans restaurant als ze vervolgens vragen: “with or without sugar?” Ik: “no sugar please!” Vervolgens krijg ik een stroperig groen drankje in mijn handen gedrukt. Het smaakt naar matcha (je houdt ervan of niet) en ik trek een gezicht: bah, niet mijn ding. Daan nipt van zijn biertje en biedt me af en toe meelijwekkend een slokje aan. Gelukkig heb ik heerlijke sushi’s om de smaak wat te blussen.

Na een kwartier gaan de mensen naast ons weg en ik grijp mijn kans om naar de wc te gaan. Onderweg lach ik nogmaals om het schouwspel, het heeft toch echt wel wat om zo met z’n allen op een kluitje te eten!

Na anderhalf uur zijn we klaar en even later staan we weer op de straten van Soho. Het is er ondertussen gezellig druk door het uitgaanspubliek en mensen zoeken restaurantjes om te eten. Wanneer we langs een Aziatisch restaurant lopen, blijf ik nieuwsgierig staan. Wéér zo’n apart schouwspel: de ramen zijn volledig beslagen en er valt echt niet naar binnen te kijken. Buiten in de rij staan zo’n 20 mensen te verkleumen en ze hebben allemaal een menukaart in hun handen. Wow, dat eten moet wel erg lekker zijn!

We gaan terug met een rode dubbeldekkerbus (ze zijn tegenwoordig wel elektrisch, hahahaha) en komen na een vermoeiende maar topdag weer terug in het hotel. Onze buurvrouw heeft nog steeds lol, maar ze houdt zich op een burgerlijk tijdstip koest. Top. Welterusten!

Zondag

Op zondagochtend worden we uitgerust wakker. Op naar een nieuwe dag! We pakken onze spullen, checken uit en laten onze bagage bij het hotel achter. Onderweg ontbijten we weer lekker (mmm, die Chai Latte kan ik elke dag wel drinken!) en vervolgen we onze weg naar het British museum.

Dit museum is gratis en is echt een tip! Nadat we onze tassen hebben laten controleren, komen we binnen in de enorme hal. We lopen naar de bordjes om een paar afdelingen uit te kiezen. We willen graag naar de mummies en besluiten daar als eerst heen te gaan. Zo’n beetje alles wat met geschiedenis te maken heeft, vind je wel terug in dit museum. Heel indrukwekkend!

Na het museumbezoek gaan we onderweg naar Camden Town, één van mijn favoriete plekken in Londen. Het is een streetfood market en je kunt hier heeeeerlijk eten. Vanaf het museum is het een wandeling van een half uur, geen straf met dit heerlijke weer! Camden Town Market ligt een beetje verscholen in een wat alternatievere wijk, waar je bijvoorbeeld veel tattooshops en ‘Vans’-winkels ziet. De markt ligt aan een schattig haventje en er liggen ook wat bootjes. Daan en ik kijken onze ogen uit en mijn maag knort enthousiast. We besluiten uiteindelijk om bij een Colombiaans eettentje wat te halen. We bestellen allebei onze maaltijd, waarin we van alles wat krijgen: knoflookrijst, boontjes, heerlijke aardappelen, guacamole, pompoenpitten, sla… (zie foto!) “Do you want red chili? – Yes please!” O mijn god, ik heb mijn mascara van mijn wimpers gehuild. Zooo pittig. En ik kan best wel wat hebben! Hier heb ik maar geen selfie van gemaakt, haha.

“Kom, ik weet wel een toetje!” We delen samen een roze donut met sprinkles, zooo lekker. Yes.

We besluiten om hierna terug te gaan naar het hotel om daar in de lounge nog wat te drinken. Vervolgens stappen we in de taxi naar Kings Cross om weer terug te gaan naar Nederland. Nog even langs Perron 9 3/4 en dan is onze mini-vakantie weer voorbij.

Een geslaagd, gezellig weekendje weg!!

Weekendje Londen! (Deel 2)

“Oké oké, ik ga wel mee naar boven!” Ik ben nu al zover richting de toren van de St Paul’s Cathedral geklommen dat ik nu ook wel wil doorzetten. Puffend klimmen we de trap op en komen uit bij een mooi uitzichtpunt. Godzijdank zijn de hekken enorm hoog en durf ik hier goed om me heen te kijken. Het is prachtig weer en we kunnen heel ver kijken. Zo zien we The London Eye, The Gherkin, The Tower… leuk om zo een eerste indruk van de stad te krijgen! “Durf je nog verder?” Daan kijkt me uitdagend aan en kijkt daarna naar boven. “Eh nee. Maar let’s go.” Binnenin het laatste torentje klimmen we op smalle gietijzeren trapjes die spiraalvormig de lucht ingaan. Gatsie. En dan hebben ze ook nog zo’n plateau met doorkijkraampje, zodat je helemaal naar de begane grond van de kerk kan kijken, OMG. En ik kijk dan ook hè, zo ben ik dan ook wel weer. PFFFF. Boven was het geloof ik best mooi, maar ik heb mij alleen maar beziggehouden met de uitgang vinden. Ik werd bemoedigend toegelachen (en uitgelachen) en ik heb op mijn beurt een klein jongetje ook gerustgesteld: “I’m just like you, we can do this.” 

Beneden aangekomen zak ik met mijn trilbeentjes even neer op een stoel. Hier heb ik precies uitzicht op het doorkijkraampje bovenin waar ik net ook angstig doorheen gekeken heb. Geinig, al die hoofdjes die dan even verschijnen. We vervolgen onze route door de kerk en lopen naar beneden naar de Crypte, waar graftombes van historische Britten te zien zijn. “Hahaha, kijk, ze hebben ook een Crypt Café.” En inderdaad, even later zit er tussen de graftombes een mini-restaurantje. Lol.

Nadat we de uitgang door zijn en mijn super waardevolle schaar (t.w.v. €0,60) weer hebben opgehaald, wandelen we richting The Millennium Bridge. (Die ene brug uit Harry Potter deel 6!) We stoppen halverwege de brug, maken een hele lelijke selfie omdat we tegen de zon in kijken (geheel gepland overigens, juist pronken met de zon!) en lopen daarna weer terug. We willen aan deze kant blijven, omdat we eerst naar The Tower of London gaan.

We wandelen langs The Thames en komen een klein half uurtje later uit bij The Tower of London. We laten ons verleiden tot Fish (de chips laten we achterwege) en gaan daarna het museum in. We vinden de Middeleeuwen en kastelen allebei heel leuk en gaan van toren naar toren. We zien een wisseling van de wacht voor het gebouw van de kroonjuwelen en spotten deze knoeperds natuurlijk ook in levende lijve. Leuk om hier weer te zijn! Daan is sinds zijn middelbare school niet meer in Londen geweest, zelf ben ik er een paar jaar geleden (toen ik in Frankrijk woonde) nog geweest. Heel leuk om hier nu samen te zijn en nieuwe herinneringen te maken.

Zoals:

Bij het Shakespeare theater een man zien optreden met een vuurspuwende tuba (ja echt. Ik heb er filmpjes van), clichéfoto’s maken voor The Tower Bridge en lunchen aan de Thames. Daarna doorwandelen langs the London Eye (we hoeven hier allebei niet in), door naar Westminster Abbey en the Big Ben (in de steigers), gevolgd door Buckingham Palace. We zitten inmiddels op zo’n 20 km en de voetjes beginnen aardig moe te worden. We beginnen te brainstormen (haha ik echt niet hoor, ik wacht gewoon op het juiste moment) over ons avondprogramma en voorzichtig peil ik: “heb je zin in sushi vanavond? Eerst ergens in een pub wat drinken en dan in Soho bij een sushirestaurant dineren?” Daan antwoordt godzijdank met the magic word: “welja!”

We lopen via the National Gallery en Trafalgar Square richting Picadilly Circus (dit lijkt een beetje op Times Square in New York!) en zoeken daar in de buurt een pub waar we onze moeie voeten even wat rust gunnen. Waar iedereen zich installeert voor een rugby wedstrijd (hahaha, lachen: de pub stroomt binnen no time vol), pakken wij allebei ons boek erbij en gaan lekker wat lezen. “Als mensen denken dat dit onze eerste date is, ziet het er wel wat sneu uit hè? ;)” Terwijl ik midden in mijn verhaal zit, word ik af en toe afgeleid door juichende en klappende mensen. Geïnteresseerd (of een poging tot) staar ik dan naar het scherm. Goh, 5 punten. Net kregen ze 3 punten. Hoe werkt deze sport in Godesnaam?

Daan haalt een nieuw rondje en komt vervolgens met twee glazen prosecco en bier terug. Ik kijk hem vragend aan. “Happy hour!” Ik zie mezelf straks al jodelend door Londen hinkelen, maar voor nu vind ik het helemaal goed. En het smaakt ook goed!

Nadat we uitgelezen zijn en trek beginnen te krijgen, lopen we richting het sushirestaurant. Inmiddels is het donker geworden en de billboards en theaters hebben grote en schreeuwerige teksten. Gaaf, het leeft hier echt!

Wanneer we even later bij het restaurant aangekomen zijn, kijken we elkaar even aan. “Haha, gaan we hier echt naar binnen?”

Wordt vervolgd!

Weekendje Londen! (Deel 1)

“Zullen we proberen om wat meer citytrips te plannen?” Zo gezegd, zo gedaan! Dit weekend zijn mijn vriend en ik gezellig een weekendje naar Londen geweest. In meerdere delen schrijf ik over onze belevenissen.

Vrijdag

Op vrijdagmiddag om 14:00 sluit Daan zijn computer af. “Let’s go!” Ik vind het altijd zo heerlijk om de deur achter ons dicht te trekken als we een weekendje weg gaan. Het voelt dan direct als een (mini-)vakantie. We droppen de sleutel bij Dorinde en Thomas (ze geven James en Darcy dit weekend eten) en rijden dan door naar het station. “We zijn weer lekker vroeg, we hadden de trein ervoor bijna nog gehaald ;)” In de auto wachten we totdat onze trein komt en gaan dan onderweg naar Amsterdam.

Op Amsterdam Centraal aangekomen, zijn we nog wat te vroeg om al in de Thalys te stappen en we besluiten om bij het caféetje op perron 2 (aanrader, na de Burger King nog even doorlopen) een drankje te drinken. “Proost, op een mooi weekendje weg!” We drinken een biertje en de vrolijke serveerster wenst ons bij het afrekenen veel plezier.

In de Thalys installeren we ons op de heerlijke rode stoelen en ik werk nog een klein beetje op mijn laptop. In Brussel stappen we over op de Eurostar, de trein die ons naar Londen zal brengen. Hiervoor moeten we ook door een paspoortcontrole waarbij je zelf je paspoort moet scannen en daarna een foto van jezelf moet laten maken. Het lukt me voor geen meter en na zo’n 7 pogingen (en twee keer om hulp gevraagd te hebben) kom ik er eindelijk doorheen. Na een reis van 5 uur (inclusief een mini-vertraging omdat we het perron niet op konden) komen we aan in Londen, waar het een klein beetje sneeuwt.

Het is 20:00 (plaatselijke tijd) en we besluiten om het weekend zuunig te beginnen door te gaan wandelen. Het is zo’n drie kilometer tot het hotel, best te doen. Wel heb ik besloten dat ik écht een rolkoffertje moet, zo’n draagtas is wel even bikkelen met zo’n wandeling. Gelukkig schiet vriendlief te hulp 😉 Vlakbij het hotel duiken we nog even een McDonalds in (even opwarmen van die sneeuw!) en eten we nog een hapje. Ze hebben hier een vegetarische chili-wrap, best lekker!

Het hotel (Thistle City Barbican) is netjes en verzorgd en onze kamer is prima. Het jammere is wel dat we ontzéttend luidruchtige buren hebben. Vooral de vrouw lacht heel hysterisch, wat stiekem best wel lachwekkend is. ‘s Nachts ben ik er één keer van wakker geworden, maar ik kon er wel om grinniken. Mijn vermoeidheid overwon het en ik ben vast met een glimlach in slaap gevallen 😉

 

Zaterdag

We worden voor de wekker wakker en besluiten om op tijd op pad te gaan. We hebben geen ontbijt bij het hotel geboekt en we spreken af dat we onderweg wel kijken wat we tegenkomen. Van eerdere citytrips weet ik dat de “prèt à manger” heeeerlijke Chai Latte serveert, dus daar gaan we naar binnen! Daan gaat voor de zalm, ik snoep van een croissantje en een mierzoet broodje, mmm!

Na het ontbijt lopen we richting st Paul’s Cathedral. Het is prachtig weer en de koepel van de kathedraal steekt prachtig af bij de blauwe lucht. Bij de tassencontrole voor de ingang kom ik er achter dat ik nog een schaar in mijn tas zit. De man van de douane overlegt even met zijn collega en ze beslissen samen dat mijn schaar wel in een kistje bewaard kan blijven. Ik krijg een lootje en de man belooft me er goed op te passen. Ik vind het stiekem best lachwekkend, mijn schaar kostte denk ik 60 cent bij de Action en knipt niet per se fantastisch. Géén idee waarom hij in m’n tas zat!

Bij binnenkomst twijfel ik heel even: “gaan we echt 20 pond p.p. betalen voor de entree?” Daan haalt me over: “kom op, we zijn er nu toch!” Direct blijkt al dat dit een goede beslissing is. De kerk is heel mooi aangekleed en is enorm groots en indrukwekkend. “Kom we gaan hierheen!!” Daan gaat me enthousiast voor richting de trappen. Voordat ik er goed en wel over na kan denken, loop ik hem achterna. We beginnen de tocht naar boven en komen na een tijdje (hijg, puf) aan op de Whispering Gallery. We hebben hier van bovenaf uitzicht op de binnenkant van de kerk en ik denk alleen maar: “o mijn god, dit is hoog. Ik had mezelf beloofd om dit nóóit meer te doen. Even zitten hoor. Ja, ga jij maar een rondje lopen.” Alles tintelt en trilt en mijn benen beginnen te flubberen. Pfff en we zijn pas op 1/3!

Wordt vervolgd! (even mijn tintelende voeten rust geven, hoogtevrees is best een maf iets!)

Hahaha, wie gebruikt dat nou?

Mijn vriend en ik zijn zojuist aangekomen in ons hotel en we moeten even in de rij wachten totdat we kunnen inchecken. We besluiten een klein rondje te wandelen en we komen in de hal een automaat tegen. Waar deze automaat normaalgesproken gevuld zou zijn met snoep, chips en drinken, zitten de schappen nu vol met toiletspullen als haarborstels, tampons, zwangerschapstesten, condooms en wat make-up. “Geniaal idee, zou het veel gebruikt worden? – Waarschijnlijk niet, maar het is wel handig!”

Na zo’n tien minuten zijn we ingecheckt en hebben we de lift naar onze hotelkamer gepakt. We stappen de kamer binnen en zijn tevreden met wat we zien. Het is wat ouderwets ingericht, maar het is lekker ruim en het ruikt schoon. Prima!

Nadat we onze spullen hebben neergezet, wijst mijn vriend opeens op een mysterieus voorwerp tegen de muur. “Wat is dat?” Hij loopt er naartoe, zakt door zijn knieën en bekijkt de stickers op het voorwerp. Vervolgens begint hij te lachen. “Het is een broekpers!” Enthousiast maakt hij hem open. “Geniaal, hier kun je je broeken mee strijken!” Ik kijk hem lachend aan: “wow, onmisbaar.” Ik google op ‘broekpers’ en zie dat deze zo’n €200 moet kosten. “Had ik het maar geweten, dan had ik al mijn broeken meegenomen, hahaha.”

Tegen bedtijd loopt mijn vriend naar de badkamer en begint wat in zijn spullen te rommelen. Op een gegeven moment roept hij: “Laura, je zei dat jij tandpasta meehad? Waar ligt dat? – in mijn toilettas, die ligt onderin de weekendtas.” Het is even stil en hij zoekt de tandpasta. Daarna: “hier zit geen tandpasta in hoor.” Mijn beurt om stil te zijn. O, oeps. Ik ben hem inderdaad vergeten in te pakken. 

“Ehh, weet je die automaat nog…? ;)”