Samen met mijn vriend ben ik op vakantie op Terschelling. Op zondag stappen we op de fiets om een rondje eiland te fietsen. Na een tijdje door de bossen gereden te hebben, komen we bij een mooi meertje dat ook wel “de Doodemanskisten” wordt genoemd. De reden waarom het meer zo heet, is nog altijd niet helemaal duidelijk. Er gaan geruchten dat er oude zeelieden begraven zijn. Anderen zeggen dat er kisten van arme mensen begraven zijn. Het lijkt de eenden in ieder geval niet veel te boeien wie of wat er begraven ligt: ze zwemmen er vrolijk op los.
Nadat we om het meer gefietst hebben, ploffen we neer op een bankje in de zon. Het is hier heerlijk rustig en we pakken onze leesboeken erbij. Chill! We lezen zo’n tien minuten en ik zit helemaal in mijn verhaal. Op dat moment hoor ik in de verte echter twee vrouwen luid kwebbelend aankomen. Met luide stem kletsen ze honderduit over hun vriendinnen en ze ploffen op het bankje naast ons neer. “Zo, laten we ons maar even tussen dat stuur wurmen. Die staat hier ook lekker handig.” Ik kijk op van mijn boek om ze eventueel gedag te zeggen en te vragen of we de fiets moeten verplaatsen, maar ze zijn duidelijk helemaal in hun gesprek verwikkeld en ze schenken ons geen aandacht.
