Neverdullmoments

“Lieverd, wil je mij even advies geven?”

“Zal ik dit rokje wel of niet houden?” Vertwijfeld sta ik voor de spiegel. Ik ben mijn nieuwe rokje van de Hema aan het passen. Zonder hem thuis echt geprobeerd te hebben, heb ik hem meegenomen naar Kos. Zien we daar wel, dacht ik.

Mijn vriend kijkt er kritisch naar en zegt eerlijk: “hm, hij zit niet zo mooi vind ik. Je hebt hem ook zo hoog opgetrokken! Dat andere rokje vind ik leuker. Deze misschien maar niet doen?”

Ik draai nog even een rondje en neem dan mijn beslissing: “mmm ja, ik hou hem!”

En de volgende dag maar blijven zeggen: “leuk rokje, hè!” De rollende ogen van mijn vriend behendig negerend 😉

Heb je weer van die Nederlanders

Mijn vriend en ik nemen plaats in een pittoresk Grieks restaurantje. Het is heel sfeervol ingericht en er klinkt gezellige muziek. Er zijn hier allemaal kleine hapjes te bestellen en ik ben blij als een kind.

Na lekker de tijd genomen te hebben, kies ik uiteindelijk voor de “Deli variety”, bestaande uit dolma’s (wijnbladeren met rijst), worstjes, aubergine salade en andere lekkere dipjes. Daarnaast bestel ik nog de Greek Salad: ik ben gek op feta! Mijn vriend bestelt een tonijnsalade en een vegetable pie.

De serveerster heeft alles opgeschreven, kijkt ons vervolgens een beetje schuin aan en zegt: “ok guys, you need to take an extra table.” Vrij vertaald: “stelletje vreetzakken!”

Ze begint direct een tafel erbij te schuiven en zo stelen wij voor even de show in het restaurant.

Even later wordt het eten gebracht en ik zie direct dat ze gelijk heeft. Wat een schalen met eten! Lachend beginnen we aan onze gerechten. Het is heerlijk en ik voel me een vrolijk vreetzakje.

Vakantie!

“Hè, wat staat daar nou?”

[Tijdens het vriendenweekendje begin april] Samen met mijn vriend zit ik op de tandem richting Elburg. Voor ons rijden onze vrienden, twee stelletjes die ook op tandems scheuren. We zijn nu denk ik zo’n veertig minuten onderweg en we hebben al heel wat mooie huizen, boerderijen en landschappen gezien.

Dan doemt er in de verte ineens een grote hal op. Met mijn ogen zoom ik in en ik lees voor: “De Speulhoeve.” Direct nadat ik het gezegd heb, proesten we het uit. We slingeren heen en weer van het lachen. “Zullen we buiten speulen?” Het klinkt zo lomp, zeker wanneer je het een beetje boers uitspreekt. Ik heb het echt even uitgebruld van het lachen. “Kijk, dat huis is geul.” Mijn vriend doet er nog een schepje bovenop: “Doe je mee met De Olympische Speulen?!”

Altijd leuk, die woordspeulingen 😉

 

Oja duhhh ;)

Vandaag belde ik naar het nummer van mijn vriend. In plaats van zijn vertrouwde mannenstem te horen, namen de katten de telefoon op. “Mmmrrauuuuw.” Nadat ik ze gevraagd had hoe hun dag was en of ze goed op het huis hadden gepast, vroeg ik ze om ‘papa’ even te geven. Volgens mij vonden ze dit wel goed, maar het duurde toch even voordat ik mijn vriend aan de lijn kreeg. Even later kreeg ik dan toch zijn stem te horen. “Hoi! Ben je al thuis?” vroeg ik automatisch. Hij zweeg.

Plié en strek!

Hoe kun je – zonder dat het fout klinkt – zeggen dat je samen met je vriend hebt lopen balletten op Eftelingmuziek?