Op een gegeven moment verliep onze conversatie vanavond op zo’n manier, dat ik mijn vriend probeerde over te halen om een stukje bloemkool door de kamer te gooien.
…
Ik kijk rond naar onze eigen filmset met bloemige roosjes. Tja, het is het toch nét niet. Eigenlijk dus net als deze blogpost. Sla hem desnoods maar even over.
Tot vandaag dacht ik: ik zou nóóit gids kunnen worden. Dat zou ik de toeristen simpelweg niet aan kunnen doen.
Bij elk busritje val ik namelijk ontzettend snel in slaap. Knikkebollend hang ik dan voorover, of ik plak met mijn wang tegen het raam. Niet alleen is het niet zo charmant, maar als gids dien je natuurlijk ook op tijd informatie te verstrekken.
Ik opende mijn blog expres met “tot vandaag”, want wat de gids vandaag toch weer deed…
Klik. Klik. Klik. Ik maak de ene foto na de andere: wat staan hier mooie dingen! Dan hoor ik een stem: “No photos please..” Oeps!
We zijn vandaag weer op excursie met TUI. Vanmorgen waren we de eersten die opgehaald werden, zodat we opnieuw lekker vooraan konden zitten. “Why you so tall, mister Ros?!” Vraagt de gids grappend aan mijn vriend.
Wanneer de rest van het gezelschap is opgehaald, begint de gids zijn praatje. Vandaag hebben we weer een mooi programma voor de boeg.
Pieeeeeeeep! De handbagage van mijn vriend wordt eruit gepikt. We zijn op onze tussenstop in Hong Kong en moeten dus opnieuw door de douane.
De Chinees grabbelt wat in de tas en haalt er een grote pot pindakaas uit. Fronsend kijkt hij naar mijn vriend. “Oh, that’s my peanut butter!” Pot vergeten over te scheppen in zijn ruimbagage. HAHA. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden: we staan immers bij de douane. De man reageert koeltjes: “not allowed.”
En daar verdwijnt dan ons Nederlands trots in de Chinese prullenbak.
“Doei, werkse!” Ik zit op de wc en m’n vriend zegt me vanaf de gang nog een laatste keer gedag deze ochtend. “O enne.. Darcy heeft gekotst. Doeiiii!” Fijn. Lekker wakker worden. Toch mag ik niet mopperen, want ik kan een half uur later vertrekken!
Ik ontbijt, kleed me om en maak mijn lunchpakketje klaar. De ochtendroutine zit er goed in en om 07:50 zit ik op de grond in de gang mijn veters te strikken: klaar voor vertrek. Dan rinkelt er een alarmbelletje: ik ben de kots vergeten op te ruimen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Nee hè, het zal toch niet?! Ik spring op en kijk naar de achterkant van mijn broek. Geen kots. Hoe flik ik het om precies midden in de kots-area te gaan zitten?
Hulde voor hongerige katten dan maar!