Hekel is natuurlijk een groot woord, zéker wanneer ik mooie plaatjes als deze zie. Toch maak je mij echt NIET blij met een kopje cappuccino, ik vertel je waarom.
(2014) Na een heerlijke vakantie in Portugal staan mijn vriend en ik klaar om opgehaald te worden door de touringbus. Het is 03:00, echt top. We hebben een paar uurtjes geslapen, maar echt een diepe slaap is dit natuurlijk niet met een reis voor de boeg. Bekijk bericht
Er zijn dagen dat je van hot naar her rent, waar je amper de tijd hebt om na te denken, waar je achteraf eigenlijk niet eens meer kunt vertellen wat je nou allemaal gedaan hebt. Vandaag was niet zo’n dag. Er zijn eigenlijk maar weinig dagen zoals deze, waarop je (noodgedwongen) geen klap uitvoert! Juist daarom lijkt het me leuk om mijn dag in een overzichtje per uur te zetten.
07.00 – De wekker gaat, tijd voor ontbijt! Dat is nooit een straf in een hotel :).
08.00 – Buikje gevuld met brood, wafel, cappuccino en wat fruit. Tijd om in te pakken.
09.00 – Shit, waar is m’n zonnebril?
10.00 – De ‘Blue Bird’ taxi heeft ons zojuist afgezet op de luchthaven van Bali.
11.00 – Hoezo komt mijn tas maar niet uit de scanner? Ah, vals alarm.
12.00 – Waar blijft ie nouhou?
13.00 – Iets te laat, maar we zijn vertrokken! Op naar Jakarta AirPort.
14.00 – Die nasi van de passagier achter me stinkt best wel.
15.00 – Hello Jakarta!
16.00 – Prima koffietje bij de Starbucks.
17.00 – Plaspauze
18.00 – Nog zes uur wachten.
19.00 – “Kom, we gaan eten! Dan hoeven we daarna niet zo lang meer te wachten.”
19.15 – Okee deze service was wel heel snel.
20.00 – Even netflixen :).
21.00 – “We are with two people, does that count as a group?” Helaas, toch maar naar de lange incheckbalie ;).
22.00 – We hebben nog geld over, laten we nóg een flesje water kopen.
23.00 – Haha, slapen met je mond open ziet er best wel raar uit.
0.00 – Jaaaaa we gaan Boarden! Op naar Dubai, waar we vervolgens overstappen op de vlucht naar Amsterdam.
Na een reis van ruim 20 uur zegt de ene joggingbroek tegen de andere: “hee, we hebben geen huilende baby gehoord!” Waarop de tweede joggingbroek reageert: “nee, lekker joh! En dat terwijl er toch echt een paar kindjes aan boord zitten.” (Je moet het ergens over hebben, hè).
Na een paar minuten roept de piloot om: “captain crew, prepare for landing”. Het vliegtuig daalt en op dat moment trekt een een kindje zijn keel open. Sneu, hij snapt natuurlijk niks van de ploppende oren.
“Hij huilt ook echt Oosters!” Merkt de grijze joggingbroek oplettend op.
[2013] Na maanden voorpret zitten mijn vriendinnen en ik in het vliegtuig op weg naar Gran Canaria. We hebben zojuist het instructiefilmpje met de veiligheidsprocedure gezien en we rollen nu richting de startbaan. Het licht is inmiddels gedimd, waardoor de cabine in één keer een stuk donkerder is. Mijn zus is niet zo onder de indruk van het stijgen en wil gewoon lekker in haar boek lezen. Ze drukt op het knopje boven haar hoofd om het licht aan te doen. Tingdong, tingdong. Ze ziet de link met het geluid echter niet en drukt stug door om het lampje aan te krijgen. Na nog een paar keer tingdong gehoord te hebben, geeft ze het maar op.
Het is een komisch gezicht, een donker vliegtuig met één lampje aan boven het hoofd van mijn zus. Het lampje om de stewardess te roepen. Als het vliegtuig enige tijd later stabiel vliegt, komt de stewardess direct naar mijn zus toe. Zo leuk hoe twee mensen elkaar ontzettend vragend aan kunnen kijken.